M-e-e P-e-d

โอ-ไม่!


ยังคงคุกรุ่นยังรุนแรง

ชีวิตยังต่องแต่งบนเส้นด้าย

ต่างระแวงระวังตัวต่างกลัวตาย

ความอาฆาตมาดร้ายยังรายรุม

ดินแดนลึกลับยังลึกลับ

ชีวิตเหมือนกับถูกจับทุ่ม

อดทนจนตรอกไร้ซอกมุม

กลางความคลั่งคลุ้มเสียงตูมตาม

ยังเป็นศพเป็นศพมิจบสิ้น

แดนดินต้องห้ามยังต้องห้าม

มันเป็นการพลัดหลงในสงคราม

ด้วยความมึนงงไม่รู้ตัว

มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วก็ซ้ำเล่า

ศพฝังศพเผามีอยู่ทั่ว

ดวงตาเกินห้ามซึ่งความกลัว

เอ่อกลั้วกลอกเกลือกใต้เปลือกตา

ทีละนัดทีละศพที่ทบท่าว

แยกร้าวแบ่งแตกให้แปลกหน้า

คนหนึ่งกับคนหนึ่งเคยพึ่งพา

แล้วอีกคนก็กล้าจะฆ่ากัน

มันเป็นสงครามสนามรบ

ดวงตาสบเผินผาดก็หวาดหวั่น

ในความเย็นเยียบอันเงียบงัน

ต่างตื่นกลัวตัวสั่นอยู่พรั่นพรึง

ฆ่ามันก่อน-ก่อนมันจะฆ่าเรา!

โน่นศพฝังศพเผาศพเน่าหึ่ง

มึงปังปึงรัวกรอ-กูก็ปึง!

โอ้วันหนึ่งอาจมีเช่นนี้เป็น!


๒๐ พิจิก ๒๕๔๙