ผมควรจะบอกคุณบ้าง
ผมควรจะบอกคุณบ้าง
คุณบอกผมว่าอย่าตกใจ
ที่เห็นที่เป็นไปหลายหลายหน
เมื่อทุกทุกครั้งคราประชาชน
เดินถนนรวมกลุ่มชุมนุมกัน
มันคือการใช้สิทธิเสรี
อันเบ่งบานผลิคลี่ซึ่งสีสัน
ประชาธิปไตยที่ดีต้องมีวัน-
ชนชั้นถ้วนหน้าภราดร
คุณยังบอกผมอีกว่า-
ต้องโถมถาพลังเข้าสั่งสอน
เมื่อใดรัฐกระทำได้ตำบอน
เราต้องย้อนรอยเกล็ดทุกเกล็ดไป
มันเป็นการใช้สิทธิเสรี
รัฐอัปรีย์สับปลับต้องขับไล่
ในระบอบประชาธิปไตย
ประชาชนเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!
ผมเห็นการชูมือขึ้นฮือลุก
คำปลุกระดมกล้าอันบ้าบิ่น
เห็นทั้งเลือดน้ำตาเป็นห่าริน
เห็นสิ้นความแค้นเคียดความเกลียดชัง
แบ่งแยกเป็นฝ่ายฝักเป็นกั๊กก๊ก
ผลักอกไสเสือกให้เลือกฝั่ง
ผมเห็นความเป็นไปที่ใกล้พัง
และการนับถอยหลังของสังคม
เราจะสถาปนาขึ้นมาใหม่!
ดอกไม้จะบานดอก-คุณบอกผม
เผด็จการจัญไรต้องโค่นล้ม
เราจะล่มให้พังทุกครั้งไป!
แล้วเรามาเสียใจในภายหลัง
ทรุดนั่งลงกองต่างหมองไหม้
เราพังแล้วพังเล่ามาเท่าไร?
เราสร้างใหม่แล้วพังกี่ครั้งครา?
ประชาธิปไตยยังไม่มี
ไม่ว่าวันนี้หรือวันหน้า
ประชาธิปไตยยังไม่มา
ตราบยังตาต่อตาฟันต่อฟัน
ผมจึงบอกคุณว่าผมตกใจ
ที่เห็นที่เป็นไปอะไรนั่น
หากเรายังละเมิดกันต่อกัน
ก็ไร้วันได้เห็นมันเป็นจริง!
..................................
..................................
จำคำผมให้ดี-ไม่มีวัน!
ที่จะได้เห็นมันเช่นนั้นจริง!
๓๐ กรกฎาคม ๒๕๕๐