M-e-e P-e-d

มือรั้น

ผ่านน้ำหลากสายมาหลายท่วม

อยู่ร่วมแล้งร้ายมาหลายหน

ทั้งเด็กเดียงสาไล่มาจน

ถึงคนชรานัยน์ตาฟาง

เห็นโลกเก่าและใหม่ด้วยนัยน์ตา

พบว่าโลกนี้ไร้ที่ว่าง

ทางข้างหน้ามืดมนทุกหนทาง

ไม่รู้จะก้าวย่างไปทางใด

สะเปะสะปะเดินไปทั้งซ้ายขวา

ก้าวหน้า ? ถอยหลัง ? ยังสงสัย

หลายชีวิตพังภินท์ใกล้สิ้นใจ

ยังไม่เห็นปลายหมุดหมายทาง

ผ่านแผนพัฒนาฯมาหลายฉบับ

คำนวณนับถ้วนถี่ต่อกี่ร่าง

ธารน้ำเอ่อพรวดพรวดแล้วงวดราง

จนผากแล้งแห้งร้างเลยกลางคน

หมายรัฐฯพัฒนาประสารัฐฯ

สมรรถภาพที่มีกลับปี้ป่น

ชนชนบทยังเป็นชนบทชน

ยิ่งขื่นข้นแค้นคาวยิ่งร้าวราน

ครั้นเฒ่าแก่ล้าชราภาพ

ตายก็ทาบร่างเผาเป็นเถ้าถ่าน

ท้องถิ่นยังยืนยันความกันดาร

พื้นบ้านต่อรุ่นใกล้สูญพันธุ์

จึงมือต่อมือที่ดื้อดึง

เลิกพึ่งมือรัฐมาจัดสรร

มือชาวบ้านด้านดื้อก็คือกัน

จะส่งรั้นส่งดื้อสู่มือน้อย

บอกมัน – มืออื่นของพื้นบ้าน

จะส่งผ่านมือนี้ไม่มีถอย

ให้มือนุ่มนิ่มเย็นเกิดเป็นรอย

แกร่งจากโป้งไปก้อยค่อยค่อยเป็น

เพื่อความเข้มแข็งของคนท้องถิ่น

แผ่นดินเด็กเด็กได้วิ่งเล่น

เพื่อเนื้อหนังกระดูกเอ็นทุกเอ็น

ได้ส่งเมรุขึ้นเผาอย่างเคารพ !

เพื่อเนื้อหนังกร้านกรำความลำเค็ญ

ประจานเหม็นงบรัฐฯพัฒนา !     


นิตยสารเปลื้อง