การสปัซซั่มกลางแยกคอกวัว
การสปัซซั่มกลางแยกคอกวัว
นั่นมันการสำเร็จความใคร่ชัดๆ
ประชาธิปไตย ! ประชาธิปไตย !
ลูกกระสุนที่แหวกอากาศมาทิศใดทิศหนึ่ง
ลูกระเบิด เอ็ม 79 ที่เป้าหมายไม่ใช่รถถัง
ร่วงลงทีละศพ ทุกนัดแม่นยำราวชี้เป้าด้วยเลเซอร์
หัวกบาลใครสักคน ยิงมัน !
แกนนำครางซี้ดครางครวญด้วยความเสียวซ่าน
กองกำลังไม่ทราบฝ่าย กองกำลังไม่รับทราบฝ่าย
โอ้ 10 เมษายน
อีกไม่กี่วันเราควรจะได้เล่นสงกรานต์ให้ฉ่ำชื่น
ใครยิงใคร ?
สีหน้าซีดเผือดต่างสั่นปฏิเสธการรับรู้
ทหารตะโกนบอกเราไม่มีอาวุธ เราเป็นทหารไม่มีอาวุธ !
สงกรานต์ปีก่อนเรามีเพียงปืนฉีดน้ำ
ปีนี้เรามีเพียงโล่และกระบอง
กี่ศพแล้ว ?
ผ่านกึ่งพุทธกาลมาเพียงห้าสิบสามปี
หากเนิ่นนานไปอีกสองพันห้าร้อยปีเล่า เราจะเป็นเช่นไร ?
เดินอีกไม่กี่ก้าว อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยก็จะตระหง่านอยู่เบื้องหน้า
ประชาธิปไตย ! ประชาธิปไตย !
การข้ามผ่านยุคสมัยในแต่ละครั้ง
เราล้วนเหยียบย่ำไปบนซากศพ แอ่งเลือด และเสียงระงมของภูตผี
ปากกระบอกปืนยิงเร็วที่ต่างจ้อง
ใครกระดิกนิ้วก่อน ชนะ !
จริงหรือ ? นี่คือคำถาม
เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบด้วยเสียงอาการสปัซซั่ม
จำไว้ !
อย่ามาสำเร็จความใคร่บนท้องถนน
จำไว้ !
เมษายน 2553