ระหว่างพักของนักเดินทาง
ระหว่างพักของนักเดินทาง
เราจะหยุดพักกันสักครู่
เพื่อนั่งนิ่งมองดูทางที่ผ่าน
รับลมระพื้นดินเรี่ยวิญญาณ
ฟังการบานเบ่งของดอกไม้
เราจะพักสักครู่เรียนรู้เส้นทาง
ที่ทอดห่างรอเท้าก้าวเข้าใกล้
เราเดินทางผ่านถิ่นแผ่นดินใด
เรามิใช่คนถิ่นแผ่นดินนั้น
เราเพียงนักเดินทางผู้ร้างเร่
ผู้พเนจรมาจากฟ้าฝัน
ไปสู่อีกขอบฟ้าผลิตาวัน
ไปสู่อีกฟากจันทร์อันตระการ
ทุกแห่งหนด้นเดินเผชิญโลก
ผ่านผาโตรกไม้ดอกและหมอกม่าน
ณ จุดนี้-ที่นี่มีลำธาร
ไกลจุดนี้อาจมีบ้านมีชานเรือน
เราเพียงพักเพื่อผ่อนคลายลมหายใจ
หลังจากเดินทางไกลกลางไพรเถื่อน
ใช่-เราหวังวันหน้าได้มาเยือน
หากเส้นทางไม่ร้างเลือนด้วยไม้ดง
เราจะพักสักครู่เรียนรู้ชีวิต
วางเข็มทิศ-พินิจทิศพิศวง
เส้นทางที่เราเห็นใช่เส้นตรง
ชีวิตที่ดำรงก็เช่นกัน
หนามไหน่ไล้ผิวเป็นริ้วหม่น
บาดลึกถึงกมลของคนฝัน
ทางข้างหน้าอาจทุ่ง-เขาสูงชัน
หากหวาดหวั่นจะก้าวย่างได้อย่างไร?
ความผิดพลาดทั้งหลายในชีวิต
เมื่อหลงทิศแล้วผิดหวัง-นั้นย่อมใช่
แต่ความล้มเหลวบนเส้นทางต่างวันวัย
ถามว่าเคยเสียใจหรือไม่?-ตอบไม่เลย!
สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ (จำปี พ.ศ. ไม่ได้ แต่น่าจะอยู่ในช่วง ๒๕๓๗-๒๕๓๙ นี่แหละครับ)