M-e-e P-e-d

เมา

๑).

อา-ใครน่ะใครสิใฝ่สิฝัน

ดาริกะจันทร์

อันกระจะตา


อา-มือน่ะมือจะรื้อนภา

โออหังการ์

อาและก็อือม…


ฉ่ำเมรยสุร ฤ ปรือ-

จินตกระพือ

ตือบะกระเด็น


ซดเมรยสุรกระเซ็น

เรอสิก็เหม็น

เอ็นสิก็โปน


เอ็นคอตะเบ็งบ๊ะเอ็งตะโกน

โว้ยกูสิโผน

โพ้นกูสิผิน


เยี่ยงนกสกุณบิน-จะบิน

ผืนธรณิน

ตีนกูมิควร


โลกกาล้วนมีโลกียตรวน

กระอักกระพรวน

กระอ่วนกระดึง


โลกุตรสิวะจะพึง

มึงและ ฤ มึง

เห็นมิประสงค์?


กู-มรดกอิริยพงศ์

นี่สิวะหงส์

วงษ์ศิลปี


ดารดาษชนบนปฐพี

ค่า ฤ จะมี-

ขี้ศิลปิน


ปรัชญาอมฤตเถอะนิจสิน

นิตยริน

กินสิวะเกลอ!


๒).


ใคร-แก้วกระแทกกระทั้นกะเล่อ-

กะล่าและเรอ

กะเทาะกระเพาะ


ใคร-ใครวะเอ่ยจะเย้ยจะเยาะ

หัวดิกดิกเพราะ

หัวเราะคะคิก


กูเพียงธุลีองคุลิขลิก

กู ฤ จะพลิก

โลกตะละมุม


อำพันปรัชญาปัญญาชอุ่ม

กูสิวะกลุ้ม

งงสิวะคำ


เมามากนิเกลออ๊ะเรออ๊ะรำ

โลกุตร์ธรรม

โอ้ ณ สุรา


อ้วกมึงสหายละคายระตา

กูสิระอา

เช็ด บ่ มิจาง


นิพพานหะมึงแน่ะหึ่งมิสร่าง

อ้วกสิกูล้าง

กรรมสิกูโกย


อา-เมาอึ๊กเมาเมาชิบหายโว้ย

เมาวจิโวย

โหย-ศิลปิน!

อาทิตย์ข่าวพิเศษ

เขียนในขณะกำลังเมา  และคิดอะไรเรื่อยๆไปตามประสา  ประมาณปี ๒๕๓๖-๒๕๓๘  จำปีแน่ชัดไม่ได่้  นายพรานผีที่คุมคอลัมน์วาทกวี  เอ่ยว่านี่คือฉันท์สุราเมรยฉันท์(ฮา)

เป็นชิ้นงานไม่ดี  แต่ก็เอามาลงด้วย  ไหนๆก็ไหนๆน่ะ