M-e-e P-e-d

๑).

ร้านเหล้านั้น

อึงแต่คำรำพันชีวันหม่น

เสียงสะอื้นขื่นไข้และไห้ปน

ฟูมฟายทุรายก่นอยู่อลอึง

ล้วนใบหน้าหมองหม่นของคนเศร้า

มากินเหล้าแกล้มทุกข์อันหนักอึ้ง

รินกวีลำนำหลั่งรำพึง

ถอนหายใจแล้วคลึงแก้วกวี

ว่าดูดู๋ความทุกข์อันบัดซบ

มันจะกลบฝังชื่อกูหรือนี่

แค้นทุกข์เท่าแค้นใดเป็นไม่มี

กูทุกข์ได้ทุกข์ดีมิมีเว้น

ทุกข์โน่นทุกข์นี่อยู่ทุกเมื่อ

ทุกข์เหลือเพื่อนเอ๋ยมิเคยเห็น

ทุกข์ชิบหายวายป่วงเช้าล่วงเย็น

ทุกข์แม่งทุกข์เข็ญทุกข์ระยำ

เสียงกวีคร่ำครวญหวนไห้

ครวญไปกรึ๊บไปก็ไห้ร่ำ

รินเรอระบายทุกข์ที่ซุกงำ

จนตาก่ำคร่ำน้ำอมฤต

๒).

มุมโน้นมุมนี้ในร้านเหล้า

ล้วนคนเมาจนเหมือนวิกลจริต

อ้วกกวีเขียวเหลืองกันเกลื่อนทิศ

โอ้ชีวิตกวีเหม็นเปรี้ยวชะมัด

เจ้าของร้านส่ายหน้าระอาใจ

กวีทุกข์คราใดกูกลุ้มกลัด

นี่ร้านเหล้านะโว้ยไอ้-ดูให้ชัด

มิใช่ส้วมให้มึงผลัดมาถ่ายทุกข์!