M-e-e P-e-d

ผิวเอยกูผิวปากมาฝากเพลง

ฟังเถิดเอ็งเพลงพลิ้วกูผิวถึง

อันแผ่วโผยโหยพ้อต่างซอซึง

เพลงบทหนึ่งกำลังรินหลั่งลาย

เป็นลายเพลงเวงวังกูหลั่งริน

แห่งทุ่งถิ่นนาเถื่อนคืนเดือนหงาย

แม่โพสพซบยอดลงวอดวาย

ทอดกายสั่นสะทกแทบอกดิน

เมล็ดแม่หนาวเหน็บและเจ็บไข้

ข้าวรวงใดอ้วนพีเป็นศรีถิ่น

แม่กูเอ๋ยล่อตาให้กากิน

กายังเมินเสียสิ้น-แผ่นดินนี้

ฟ้าฝนมิตกต้องตามฤดู

ทั้งบึงหนองคลองคูก็ดูถี

จะแห้งงวดขอดฝั่งอยู่ทั้งปี

ครั้นเต็มปรี่ก็ท่วมท้นจนล้นลำ

คงแต่ความทุกข์ยากลำบากเหลือ

ดอกขี้เกลือเหงื่อชุ่มชอุ่มฉ่ำ

แต่ละเม็ดทะลักบ่าดั่งตาน้ำ

ให้กูขอดดื่มกล้ำแต่น้ำตา

ก็น้ำตากูแหละซาวคลุกข้าวกิน

เพื่อทรงวิญญาณกูให้รู้ว่า

ศพลีบแม่เกลื่อนดินสิ้นราคา

มิต่างนักดอกหวากับค่ากู

เพลงบทหนึ่งกำลังรินหลั่งลาย

กูระบายขื่นเข็ญที่เป็นอยู่

ฟังเถิดแม่ขวัญทุ่ง-ขวัญคุ้งคู

เพลงที่กูผิวปากชื่อยากไร้

ชีวิตที่ฝังฝากกับฟ้าดิน

มันกำลังสูญสิ้น-ได้ยินไหม?

เสียงแผ่วผิวพลิ้วฝาดเจียนขาดใจ

กูกำลังร้องไห้—ใกล้ใกล้เอ็ง


อาทิตย์รายสัปดาห์