M-e-e P-e-d

มือพ่อกร้านด้านหยาบเพราะคราบเหงื่อ

จึ่งมือพร้อยรอยเรื้อแนบเนื้อเข้ม

เหงื่อพ่อ-เหงื่อคนจนที่ข้นเค็ม

ละหยดเต็มเข้มจนยากข้นคลัก

กระหม่อมบางเจ้าหนอลูกพ่อเอ๋ย

หนาวเหน็บก็มิเคยจะหนาวหนัก

เสียงตั๊กแกแซ่ซร้องที่ร้องทัก

ในอุ่นตักตั๊กแกใดกินไส้พุง?

ลูกหมาเอยลูกหมาตัวแดงแดง

พ่อเคี่ยวแข้นแขนแข้งเพียงแกงถุง

สาปเหงื่อไคลไหนเล่าเท่าน้ำปรุง

ที่หอมฟุ้งก็ได้แค่ไตปลา

มือที่ลูบกระหม่อมบางอาจด้างแข็ง

แต่อุ่นแห่งมือพ่อเจ้าพ้อหา

อุแว้แว้แอ้อ้อ-นั่น ก กา

เจ้าเรียนรู้จากมือหนานะหมาน้อย

มือที่กำนิ้วพ่อ-นี่ ข ไข่

เมื่อเติบโตเต็มวัยขอให้ปล่อย

เจ้ามิใช่ไข่ในหินที่สิ้นรอย

ที่จะคอยมือใครยื่นไข่มุก

เจ้าต้องโตเป็นคนที่ข้นเข้ม

รู้ค่าเค็มเหงื่อคาวค่าข้าวสุก

หัวระแหงแห่งหนมีคนทุกข์

จงพลีเหงื่อไปเกื้อยุคให้ทุกคราว

เจ้ายิ่งโตพ่อก็ยิ่งชราภาพ

ตาซื่ออย่าดื้อหยาบจะบาปข้าว

ให้รู้ค่าแห่งคนของชนชาว

ผู้เหงื่อคาวร้าวข้อเหมือนพ่อตน

พ่ออาจไร้เพลงกล่อมเจ้ากระหม่อมบาง

แต่ใช่สิ้นดินจะสร้างทางถนน

เหงื่อที่โถมโลมงานบันดาลดล

คือมือด้างที่ถางหนสายคนดี&