M-e-e P-e-d

คือมือนุ่มนิ่มอันอิ่มเต็ม

ไต่เล็มมือหนา-ฝ่าใหญ่

พ่อกำมือลูกน้อยกลอยใจ

ตาใสเจ้าหนอลูกพ่อเอย

ฝาดเหลือเนื้อนุ่มน่ากุมจับ

ตาวับขลับเงาเจียวเจ้าเอ๋ย

เดียงสาตากวางอย่าร้างเลย

ให้วับเย้ยโลกกว้างอยู่อย่างนี้

เป็นเด็กดีของพ่อมิพอหรอก

โลกนอกเรือนบ้านสถานที่

เจ้าต้องพร้อมตนเป็นคนดี

จึงมีฐานะสมมนุษย์

จงเติบโตเริงร่าประสาเด็ก

โลกใบเล็กเหนื่อยก็พัก-หนักก็หยุด

ดูเถิดเมฆบนฟ้า-พญาครุฑ

ทรงชุดฝ้ายขาวจนพราวฟ้า

แหละซุกซนเถิดเจ้าเมื่อเยาว์วัย

เด็กใดย่อมซุกซนตามประสา

เติบโตเหมือนเช่นพ่อเป็นมา

เช่นปู่ย่าของลูกเคยซุกซน

จนเมื่อเจ้ากำนิ้ว-พ่อกิ๊วล้อ

ลูกหนอนี่ใช่โลกใบส้มผล

เป็นเพียงนิ้วธรรมดาสามัญชน

ที่ปั้นมือลูกตนให้ทนทาน

ให้มือหนาฝ่าใหญ่สมใจพ่อ

แข็งแรงแกร่งพอจะต่อสาน

ปั้นโลกสืบทอดตลอดกาล

ส่งผ่านช่วงต่อคนต่อไป

คือมือนุ่มนิ่มอันอิ่มเต็ม

ไต่เล็มมือหนา-ฝ่าใหญ่

จึงกำมือลูกน้อยเจ้ากลอยใจ

นิ้วเจ้าไชมือกรำที่กำกุม

คือเจ้า&

วัยเยาว์เจ้าเอ๋ยพ่อเคยอุ้ม

โลกนี้มิช้าดอกทุกซอกมุม

ผู้ที่มือนิ่มนุ่มจะกุมกำ!

๓๐  กรกฎ  ๒๕๔๐