M-e-e P-e-d

เจ้าสวมผ้าถุงนุ่งซิ่น

อยู่ถิ่นแดนนาแต่ย่าปู่

ลุยเลนเล่นหนองคลองคู

ตีโปงโก่งคู้ผุดดำ

ครั้นสาวเจ้าสวยมวยเกล้า

จึงเจ้าตากลมคมขำ

งามเหลือเนื้อเนียนนวลน้ำ

หอมล้ำเนื้อนวลยวนยี

รูปทรงโค้งเว้าเจ้านวล

สันทัดสัดส่วนถ้วนถี่

เนื้อเนียนเทียนคลึงจึงมี

อ้ายหนุ่มรุมรี่ปรี่เคียง

นกเหว่าป่าวร้องก้องทุ่ง

แควคุ้งโห่ร้องก้องเสียง

อื้ออึงอึงมี่สำเนียง

แซ่ซร้องพร้องเพรียงเรียงมา

โห่รับคนดีศรีทุ่ง

สวมถุงนุ่งดำลงกล้า

โห่รับแม่บางนางนา

มือขวากำเคียวเกี่ยวรวง

จึงบางต่างหรือสวรรค์

เทียบชั้นเมืองแมนแดนสรวง

นกเหว่าป่าวร้องก้องทรวง

กูรักผู้หวงแผ่นดิน!!