ไม่เจียม
กูเพียงคนบ้านนอกเองดอกเจ้า
รักก็เฝ้าแต่ฝันรำพันถึง
มั่นคงตรงหนักปักตรึง
อยู่ก้นบึ้งหัวใจที่ไหวรัว
สื่อผ่านสายตาดวงกล้าคม
หมายชมเรือนรูปสักวูบชั่ว
พลันที่เจ้าเมินมองโอหมองมัว
เศร้าโศกสุดขั้วสุดหัวใจ
กลืนกล้ำอารมณ์อันกรมเกรียม
ย่ำเหลี่ยมดินคมห่มไห้
ร้อนแล้งแรงร้ายสักเท่าใด
เทียบได้หรือนรกในอกกู
ฟังเถิดแม่บางนางทุ่ง
เสียงไผ่โค้งคุ้งเอนลู่
หวนโหยโอยโอดเถอะโปรดดู
วิญญาณที่สิงสู่เสียงลู่เอน
บอกว่ากูกับเจ้าต่างเท่ากัน
เกิดในวันข้าวท้องลมล่องเล่น
เติบโตซุกซนกลางโคลนเลน
สาปเหม็นกลิ่นควายอบกายตน
ฟังอีกแม่บางนางนา
สบตาเปี่ยมรักนี้สักหน
ลมทุ่งฟุ้งหอมมาห้อมวน
กูคนบ้านนอกคอกนา
รักเจ้าเฝ้าฝันรำพันถึง
รักอยู่กูจึงรำพึงหา
เสียงไผ่โค้งคุ้งลอยมุ่งมา
มิเจียมเลยหัวกะลาน้ำหน้ากู!!