คนแปลกหน้า
คนแปลกหน้า
เรามิได้วิเศษ-แม้เหตุใดทั้งสิ้น
ตราบที่เท้ายังเหยียบดินและกินข้าว
เพียงดวงตาคมกริบกะพริบวาว
ก็หาใช่ดวงดาวอันวาวฟ้า
เราคงอยู่ ยังอยู่ และต้องอยู่
ร่วมกับผู้ต่างแตกผู้แปลกหน้า
ขณะเรากระพุ่มมือนับถือศาสดา
ต้องเชื่อว่าเขามีมือไว้ถือธรรม
เช่นที่เรามิใช่เทพเจ้า
เช่นกันเขาใช่สัตว์ดิรัจฉานส่ำ
มีบ้างหรือมนุษย์ยุติธรรม
เหนือกฎครอบกรอบงำแห่งคัมภีร์
มือใครใครกำล้วนกำใคร
หากกำไฟก็ไหม้จนมือป่นปี้
เราเพียงมาพบหน้าบางนาที
ควรหรือที่สำรากแล้วจากลา
ความดีชั่วเราวัดเราตัดสิน
ก่อนทุบเปรี้ยงลงดินพิพากษา
โอ้มนุษย์ โอ้ชีวิต โอ้อนิจจา
คุณค่าถูกตราตีนาทีเดียว
เขาอาจเดินผ่านเรา--เราผ่านเขา
ต่างมีเงาต่างแตกต่างแปลกเปลี่ยว
เขาอาจเดินเหยียบตีน-เราปีนเกลียว
ก็เพียงเสี้ยวชีวิตมีผิดพลั้ง
เช่นที่เรามิใช่เทพเจ้า
เช่นกันเขาใช่ศพต้องกลบฝัง
เรามิใช่ผู้วิเศษ-เขามิใช่ผู้ทุเรศทุรัง
เพียงสายตาใช่ตาชั่งวัดความดี
เขาและเราเหมือนกันร่วมพันธุ์เผ่า
ตราบเท้าเรายังเหยียบดิน และไม่กินขี้
มีบ้างไหมตาใสซื่อ? มีบ้างหรือมือไมตรี?
เวลาที่คนแปลกหน้ามาพบคุณ!
ตีพิมพ์ครั้งแรกที่ อาทิตย์ ๑๔-๒๐ ตุลาคม ๒๕๓๗