M-e-e P-e-d

ก้มเก็บเศษสตางค์ข้างถนน

ที่หล่นที่ร่วงที่ล้วงร่วง

เช้าที่สติกำลังคว้างคว้างควง

เป็นช่วงสติเช้ายังเมาค้าง

และดวงตายังก่ำยังฉ่ำแดง

แดดแรงเริ่มระบายมาพรายพร่าง

ส่องฉาดสาดฉายตามสายทาง

ริ้วไต่ไล่สางบนทางเท้า

ค่อยค่อยไต่ไล่สางมาพร่างนิ้ว

กูกระดิกพลิกพลิ้วเท้านิ้วเก่า

สวัสดีอรุณรุ่งที่พุ่งเพรา

แดดเช้าอุ่นอาย-สบายดี

ก้มเก็บเศษสตางค์ข้างถนน

กูคนเมาขื่นเมื่อคืนนี่

ห่มไห้ไข้เข็ญมาเป็นปี

ปีเดือนเคลื่อนคลี่กว่าคลี่คลาย

กำลังรอรถเมล์กาลเวลา

ขี้หน้า-หากค่าพอกูก็ขาย

ในความเศร้าโศก-แม้เสียดาย

กูแพ้กูพ่ายให้แก่มัน

หลงเหลือสิ่งใดให้ทนง?

เหลือหลงเพียงเสนียดคนเดียดฉัน

กับตีนที่กูถือความดื้อรั้น

กูดั้นกูด้นอยู่คนเดียว

สวนทางคนมากมายทั้งหลายหลาก

ขี้กลากเหงื่อเปรอะไคลเหนอะเหนียว

เงากูทอดร่างบนทางเทียว

เงาเปลี่ยว-โอเงากูเหงานัก

เมื่อคืนกูดื่มมาจนฟ้าดึก

จนพรึกแสงเศร้ายิ่งเมาหนัก

รอเพียงเช้าแดดฉายมาทายทัก

รอดักรถแรกที่แหกเช้า

รอโดยน้ำตากูบ่าริน

แหว่งวิ่นแล้วทรวงใจดวงเศร้า

สวัสดีอรุณรุ่งที่พุ่งเพรา

กูเมารอเช้ามารอรถ

ก้มเก็บเศษสตางค์ข้างถนน

แกล้งทำหล่นร่วงอยู่มิรู้หมด

เช็ดน้ำตาดื้อดันอย่างรันทด

เช็ดหยดความฝันหยดสุดท้าย

กำลังรอรถเมล์กาลเวลา

น้ำหน้าอย่างกูแหละจะขาย

แดดเผาเงาเปลี่ยวกูเดียวดาย

ณ  ป้ายรถเช้าคนเมาค้าง!!