M-e-e P-e-d

ออชะแม่นางในหัวใจกู

แม่ชายหางตาดูมาดูหมิ่น

ศักดิ์อ้ายไพร่ต่ำเตี้ยเพียงเรี่ยดิน

แม่ทนกลิ่นศักดิ์ไพร่มิได้กระมัง?

โอ๋ชะแม่นางเจ้าขวัญเกล้ากู

มาแคลนหลู่ดูหมิ่นให้สิ้นหวัง

หรือกูหมาเลียบเคียงซึ่งเวียงวัง

แม่จึงชังจึงเกลียดจึงเหยียดเย้ย

ถึงเพียงนั้นเจียวหรือแม่ถือตน

กูก็คนเหมือนแม่นะแม่เอ๋ย

สายตาแม่เหยียดหยามมิงามเลย

หรือแม่เคยเห็นหรือกูถือตน!!

สัญชาติไพร่กูก็รักในศักดิ์ชาติ

ก็ยังมาดหมายแม่มาแต่ต้น

เลือดขี้ข้าก็หยิ่งนักแม้จักจน

หากยังล้นรักดื้อมิถือตัว

หมายให้แม่แลตาสักคราครู่

อุแม่เจ้ามองกูเหมือนรู้ชั่ว

ทำถุยปากขากถ่มระงมรัว

มารดหัวใจกูมิรู้แล้ว

รักกูบ้างมิได้เลยหรือไร?

ถึงไพร่แท้แต่ใจกูเป็นแก้ว

เพียงตาแม่ชม้ายให้พรายแพรว

สักแวบแววกูเห็นก็เป็นคุณ

เมตตากูสักนิดจะเป็นไร?

เพียงแค่กูเข้าใกล้อย่าได้ฉุน

อกเอ๋ยอกกูจะปรุพรุน

ด้วยแม่ขุ่นเคืองขึ้งบึ้งตึงนัก

กูเป็นไพร่ย่อมรักในศักดิ์ไพร่

กล้าพอใจแม่หญิงก็กล้าทิ้งศักดิ์

ชิชิมาเห็นกูเป็นสุนัข

แล้วทำยักษ์เข้าใส่ด้วยสายตา

ผิดที่กูเกิดมาแล้วอาภัพ

แม่จึงนับว่ากูเช่นหมูหมา

ชั่วก็เพียงศักดิ์ชั้นที่หลั่นมา

สมมะหน้าลงคอเจียวหรือไร?

แม่ตดก็ย่อมเหม็นเป็นธรรมดา

ตดแม่หรือหอมกว่าตดกูได้?

เหอะหากกูถือศักดิ์ตนในหนใด

เถอะชะแม่นางไหน—ก็ไม่เอา!!


กุลสตรี  ปักษ์หลัง  ฉบับที่  ๖๑๓  กรกฎาคม  ๒๕๓๙