หมี่เป็ดแค้น!!
ผมค้าขายทำงานบริการลูกค้า
ตื่นแต่ตีห้าหัวรุ่ง
พรายพรึกยังพราว-ดาวตุง
อีกแสนล้านนั้นมุงคุ้งฟ้า
สายตัวแทบขาดเหงื่อราดตน
หมายรถยนต์คันโก้-โคโรน่า
แซคกั้นแฮนด์สีบรอนซ์สะท้อนตา
ราคาเหยียบห้าแสนเชียว
ท่านนายกฯครับ-ท่านนายกฯ
หัวอกผมเศร้าผมเปล่าเปลี่ยว
ปกติค้าขายกันเกรียวเกรียว
โถมเรี่ยวโถมแรงขันแข็งงาน
ท่านนายกฯครับ-ท่านายกฯ
เพื่อโคโรน่า1600ครับท่าน
สะสมเงินแสนมาแสนนาน
อดเปรี้ยวอดหวานมานานนัก
แต่แปลกเหลือเกินท่านนายกฯ
งกงกขายหมี่มาดีดัก
เงินก้อนยังไร้จะให้ควัก
ขณะตะหวักจะหักแล้ว
ดอกเบี้ยไฟแนนซ์เหยียบแสนกว่า
โคโรน่าโคตรโหด-โคตรแม่ว!!
ได้แต่ปรอยปรอยตาแววแวว
แขม่วแขม่วหายใจไม่ทั่วท้อง
ดอกเบี้ย 13 % VAT 7
บวกเสร็จผ่อนเดือนละหมื่นสอง
คิดแล้วคิดอีก-ตริตรอง
ประชาชนสำรองนี่หว่ากู
ท่านโอบท่านอุ้มท่านคุ้มกัน
แบงก์ใดล้มสนั่น-ท่านกู้
ไฟแนนซ์ร่วงทะยอยลงผลอยพรู
ท่านทู้ซี้ดึงไฟแนนซ์
ท่านซี้ซั้วนี่หว่า-ท่านนายกฯ
โคโรน่าปี 96 จึงห้าแสน
คนขายหมี่งกงกหัวอกแบน
มันก็แค้นก็ช้ำในน้ำใจ
หมี่เป็ดถ้วยสามสิบคนด่าเช็ด
แต่เป็ดตัวน้อยน้อยนั้นร้อยใกล้
หมูแดงลูกชิ้นเล่าอีกเท่าไร
โน่นไก่นั่นผักนั่นชูรส
ขายหมี่กี่ถ้วยหนอโคโรน่า
หากขืนขึ้นราคา-ลูกค้าหมด
สิบปียังไม่พอซื้อล้อรถ
รันทดจริงโว้ยประเทศนี้
โคโรน่าโคโรน่า-ท่านนายกฯ
ผมของผมที่ดกเริ่มแซมสี
มันกำลังลามลุกเข้าทุกที
หงอกนี้หงอกนั้นแล้วหงอกโน้น
งกงกขายหมี่มาดีดัก
พอควักเงินนับแทบจับโกร๋น
เลิกโว้ยเลิกขายหมี่-ไปเป็นโจร
กูจะโผนบุกไปปล้นไฟแนนซ์!!