M-e-e P-e-d

๑).

จนคลองหมองคล้ำเน่าน้ำคลอง

เวิ้งหนองเน่าในเนื้อน้ำนั่น

กอสวะวัชชาติระบาดพันธุ์

งามงอกดอกคันให้พรั่นพรึง

อวดสายทายท้าสายตาเมือง

ให้เลื่องลือร่ำเป็นคำหนึ่ง

เป็นหนึ่งคำร่ำลืออันอื้ออึง

คำซึ่งก่นโคตรให้จดจำ

ขยะวัชพืชเป็นพืดแพ

ลอยแผ่ตุ๊บป่องกลางคลองฉ่ำ

หมาเน่าเนื้อหลุดลอยผุดดำ

ฮะฮ้าคลองครำที่คล้ำคลอง

เสียดายสายน้ำเคยฉ่ำไหล

เสียใจสายฉ่ำมาช้ำหนอง

โลกแยกดินเป็นรางเป็นทางรอง

ให้ล่องตามรางเป็นทางเทียว

เพื่อล่องรางทางน้ำไปตามสาย

ถ่อพายเรือล่องไปท่องเที่ยว

สุดคุ้งคลองคดลดเลี้ยว

เรือเพรียวพาคนไปพบคน

จึงก่อชุมชนต้นกำเนิด

จึงเกิดบ้านเรือนอยู่เกลื่อนกล่น

เกิดวัฒนธรรมประจำตน

เกิดทุกอย่างจนมาเกิดเรา….


๒).

ฮะฮ้าคลองครำที่คล้ำคลอง

ฮะเฮ้ยเฮ้ยกลัดหนองเป็นคลองเน่า

จะหันหาใครกันมาบันเทา

จึ่งเชาว์ปฏิภาณก็ขานรับ

ถมคลองมันซะ-ชะชะช่า

ปัญญาเหลือหลายให้ตายดับ

กองดินแล้วเอารถมาบดทับ

ปุบปับปุบปับก็ฉับพลัน

คิดอะไรไม่เป็นจึงเล่นง่าย

เพราะหน้ามืดตาลายสายตาสั้น

จึงกลางเมืองแออัดกูกัดฟัน

มองรากเหง้าเผ่าพันธุ์กูบรรลัย..


๖  มิถุน  ๒๕๔๐

กรุงเทพธุรกิจภาคใต้