M-e-e P-e-d

มาตุคีตบูชิตด้วยจิตสงบ

สังคีตเพลงขับกล่อมมาน้อมนบ

คารวะนักรบประชาชน

ต่างข้าวตอกดอกไม้คือใจศรัทธา

ต่างธูปเทียนคือน้ำตาที่ตกหล่น

ผิวเพลงใดจึงแปลงเลศเป็นเวทมนต์

กล่อมดาวผู้ร่วงหล่นเมื่อพฤษภา

พฤษภเอยเจ้าบังเอิญมาเดินโลก

จุติเพื่อดับโศก – วิหิงสา

โลดแล่นคึกคักในมรรคา

วิถีแห่งนักษัตราย่อมอำไพ

ทัพดาวเปิดฤกษ์เบิกศักราช

รังสีมาสจึงได้แผ่ขยายใหญ่

ทัพดาว ณ มหานครอันกว้างไกล

ก็โชติช่วงสว่างไสวในนาคร

ฉับพลัน – ลำพู่กันก็ลากเส้น

พฤษภที่โลดเต้นต่างสังหรณ์

ครั้นฟ้าฟาดดาวโคที่โคจร

ก็ร่วงแล้วรานรอนลงกับดิน

ธวัชชัยห่มคลุมบนหลุมศพ

ดาวโคคืนภพปฐมถิ่น

ดาวตกครั้งนี้ – คนได้ยิน

เสียงของความโหดหินทมิฬร้าย

คนไทยคารวะด้วยระลึก

ยิ่งดึกดาวยิ่งไร้ยิ่งใจหาย

ดาวโคเอยเจ้ายังกระจัดกระจาย

ซากพฤษภเรียงรายอยู่กับพื้น

มาตุคีตบรรเลงเป็นเพลงเศร้า

เห่กล่อมดาวแต่เช้าจนดึกดื่น

หลับเถิดดาว – คนข้างหลังยังหยัดยืน