M-e-e P-e-d

๒๔๑.๏เชื่องกว่าเชื่องเซื่องสิ้น..................ซ่อนลายดีครับท่านครับนาย.........................คับหน้ามีอำนาจไม่ละอาย...........................ประมวญผิด ประจบพ่ออำนาจหมดปิดฟ้า............................ปั่นน้ำถล่มทลายฯ........................................................................

ไหว..ไหวในวาจาพลิกลิ้นมาเปลี่ยนท่าทีวรรคก่อนอ่อนวจีประชาชีคงเห็นใจขอโทษคนส่วนมากที่ล้นหลากเลือกผมไปผมเห็นประเทศไทยต้องเว้นวรรคบ้างสักคราถอยออกเพียงหนึ่งก้าวเพื่อย่างก้าวที่ยาวกว่าเห็นไหมหยาดน้ำตารินหลั่งมาพี่น้องไทยผมนี้พลีสละและลดละอำนาจใหญ่ด้วยหวังว่าดินไทยที่ระแหงแยกจากกันได้ส

ย วายุโหยโรยแรงแข่งรัศมีดวงเดือนชี้ฉายทางสว่างไสวกระเซ็นสาดกราดวางว้างหัวใจแสงเท่าใดจึ่งจะพอก่อความงามย ในเมื่อหวังเรียนรู้อยู่สูงนักพื้นดินจักอุ่นโอบใจยังถามว่าสุขนี้แน่หรืออยู่ชั่วยามยังครั่นคร้ามหวามให้ต้องพรั่นกลัวย คำว่าพอสะกดยากกว่าใจคิดจึงเบือนบิดแสงฉายว่าสลัวเอ่ยคำเดิมว่าใช่..

ร่ายสุภาพ๏ลุ ยทักษิณาธิปไตยย ศกขุมนรกเริงร่ายประชานิยมย ถลำมืดดำอธิปไตยแกว่งไกวสิ้นหลักการก่นอันธพาลหลักกูข่มขู่เพื่อเครือญาติผูกขาดชาติค้าขายหายสิ้นจริยธรรมงำ ยผลประโยชน์ทับซ้อนยบ่อนทำลายชาติหลงอำนาจเสพติดทุจริตเชิงนโยบายวอดวาย ยอัครโกงยยึดโยง ยโคตรานุวัตรยตัดตอนเสรีชนสัง

ที่ชานชาลาฉันพบหน้าผู้คนบ้างกระเสือกกระสน บ้างดิ้นรนวุ่นวายเสาะหาหนทาง ก้าวต่อไปข้างหน้าออกจากชานชาลา ไปค้นหาสิ่งใด* เขา เขา เขา เขา เธอ เธอ เธอ เธอวุ่นจริงนะเออ เขาและเธอที่ก้าวไปวันนี้ฉันว่าง มานั่งข้างชาลาสับสนค้

......คิดถึงอ่าวมะนาวของข้าในวัยแรกอรุณแห่งชีวิตเด็กหนุ่มผู้จากเจ้าไปไกลและนานแสนนานหาดทรายสีขาว แสงดาวพราวระยับบนทางช้างเผือกที่แหลกสลายที่รักของข้า....เจ้ายังสงบสุขดีอยู่หรือเปล่าหนออ่าวมะนาวชายฝั่งสันติภาพไร้กลิ่นดินปืนประเทศของเราผู้ปกครองจัญไรทำให้เจ้ากลายเป็นสุสานร้างอันเปลี่ยวเหงา

...............ไม่จำกัดหัวข้อ ไม่จำกัดอารมณ์ ไม่จำกัด....ฯลฯขอให้เขียนจากใจ 3 บรรทัด เขียนและเขียนกันได้เรื่อยๆไม่มีวันหยุดราชการ หรือวันหยุดนักขันตฤกษ์

๑.อาจถือเป็นเรื่องโชคดี...ที่บางชีวิตเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเราทีวีประโคมข่าวกันให้วุ่นโอเน็ต...เอเน็ต...หึหึหึ...นี่แหละน่าจะเป็นเหตุผลแรกและเหตุผลเดียวที่ทำให้มนุษย์บางคนสำนึกได้ว่าเราเป็นผู้ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นั้นพ่อแม่..ลุงป้า..อาจารย์..รุ่นน้อง..เพื่อน..และคนอื่นไกล..

ใจวิ่ง...งานก็ยิ่งวิ่งไล่จนใจป่วยเกิดมามิได้คลำจึงร่ำรวยรอถูกหวยหวยก็กินสิ้นทั้งปีใจวุ่น...ยิ่งกว่าฝุ่นกระจาย-บ่ายวิถีให้ตาเจ็บเหน็บเนื้อเหลือชิ้นดีปาดเหงื่อแต่ละที...ไม่มีเวลาใจไม่นิ่งไต่วิ่งชิ่งซ้าย-ย้ายไปขวาสูดลมหายใจ-เข้าไปออกมาเหงื่อพร่างรดพรางตา...เวลาไม่มีฝันหา สวนหย่อม กล่อมใจ

ผมอยู่ที่ป้ายรถเมล์แห่งนั้น ณ ค่ำคืนวันศุกร์ ในช่วงเวลาที่แทบจะทุกผู้คน รีบเร่งกระเสือกกระสน เพื่อเดินทางกลับสู่ที่พักกาย และที่พักใจของแต่ละคนค่ำคืนวันศุกร์ กับการปลดเปลื้องภาระงานหนักอึ้ง ที่ถมทับมาตลอดทั้งสัปดาห์ค่ำคืนวันศุกร์ กับสารพัดผู้คน ที่คล้ายกับหลั่งไหลมาจากทุกสารทิศ มากกว่าทุก ๆ ค่ำค