พายุฤดูใหม่
พายุฤดูใหม่
๑).
ว่ากันว่า-
คืนที่ฟ้ามืดมิดสนิทห้วง
เมื่อลมม้วนหวนต่ำเป็นลำงวง
มันจะเหยียดยาวยวงถึงดวงดาว
เป็นพายุมาจากอีกฟากฝั่ง
เพียงครึ่งค่อนพลังก็พังหาว
พัดเอาใบไม้พรูกันกรูกราว
หอบฝุ่นมุ่นขาวคลุมด้าวแดน
กลบดาวกลบเดือนให้เลือนลบ
ตรลบฟ้าฝั่งไปทั้งแผ่น
เกิดการพังพินาศจนลาดแบน
ล้านแสนแรงร้ายทำลายล้าง !
๒).
ต่อตาท่าน - ต่อตาข้าพเจ้า
ภาพเก่าเก่าคุ้นตานอกหน้าต่าง
หายนะในนอกทุกซอกทาง
ใดกั้นใดขวางก็พังครืน
ท่านเห็นการถอนโค่นทั้งโคนราก
ฉีกกระชากลากครืดเป็นพืดปื้น
ข้าพเจ้าหวีดคลั่งล้มทั้งยืน
กรีดสุดเสียงแหลมขื่นสะอื้นฮัก
มันเป็นพายุฤดูก่อน
ที่สั่นโลกโยกคลอนจนกร่อนหัก
เรายืนคนละขอบที่กรอบนัก
แบ่งโลกเป็นกั๊กละฟากลาน
กั๊กท่านคือก๊กอีกโลกหนึ่ง
ข้าพเจ้าจึงขึ้งเคียดโกรธเกลียดท่าน
ท่านก็จ้องทำลายข้าพเจ้ามายาวนาน
เราต่างล้างผลาญกันไป
โดยที่ต่างขวัญหายตกใจกลัว
เสียงข้าพเจ้าสั่นรัว - ท่านร้องไห้
จนพายุพัดผ่านเลยลานไกล
จึงพบเราไม่เข้าใจอะไรเลย !
๓).
ข้าพเจ้ามองผ่านยังลานกว้าง
เกิดอะไรขึ้นบ้างก็เปิดเผย
ใบไม้ร่วงล่องลงกองเกย
พบท่านเงยมองผ่านจากบ้านตน
สบตาข้าพเจ้าอย่างเปล่าว่าง
ในความมืดเวิ้งว้างทุกทางหน
ดวงตาจุดแดงท่านแปร่งจน
ขุ่นข้นลุกโปนขึ้นโชนไฟ
มันเกิดอะไรอีกไม่รู้
ท่านจ้องดูข้าพเจ้าอย่างเผาไหม้
ใบไม้รายทางเริ่มคว้างใบ
เหมือนพายุลูกใหม่จะใกล้มา !
๔).
ฟ้าดึกสีดำเริ่มก่ำแดง
แปลบแล่งยักย้ายเป็นสายผ่า
ข้าพเจ้าถอนใจถอนสายตา
นั่งนิ่งพิงฝาทอดอาลัย
อีกครั้ง - แบ่งกั๊กเป็นฟากก๊ก
เรื่องตลกซ้ำสอง ! - อยากร้องไห้
ทั้งทั้งข้าพเจ้าไม่เข้าใจ
แหละท่านเองก็ไม่เข้าใจเลย !
ว่ากันว่า -
แสงฟ้าผ่า - สิ่งปิดจักเปิดเผย
พายุลูกไหนไหนก็ไม่เคย
จะผ่านเลยโดยไม่ทำลายล้าง !
๕).
ท่านจ้องดวงตาข้าพเจ้า
สงครามเก่าเริ่มใหม่จากหน้าต่าง
พายุโหมลุยมากรุยทาง
เหยียดหัวยืดหางมาแต่ไกล !!
๑๒ กันย์ ๒๕๔๙