M-e-e P-e-d

๑). เธอเอย-

ฟ้ามืดนั้นจักเผยแสงจันทร์จ้า

สูงสุดสูงสุดเงื้อมสุดเอื้อมคว้า

นวลดวงนวลตานวลใย

นานมาแล้ว-กาลครั้งหนึ่ง

ม้ามีปีกเผ่นผึงไปถึงไหน

ตะกุยฟ้าเมฆแตกวิ่งแหวกไป

จากใจกลางจันทร์-จากแสงจันทร์

เป็นเส้นแสงแทงตรงมาลงโลก

เบื้องหน้าดวงตาโศกคนช่างฝัน

พอฝุ่นเงียบระลอกจากหมอกควัน

หลังม้านั้น-มีเงาของเจ้าชาย

๒).

เธอกอดตุ๊กตาริมหน้าต่าง

ทอดตาฟ้ากว้างคืนข้างหงาย

หอมแก้วกลีบขาวพราวพราย

กรุ่นโผยโชยสายถึงชายคา

ที่ทางช้างเผือกโน้น-มีดวงดาว

ล้านล้านวาววับวิบอยู่พริบพร่า

ฉันผู้มาจากอีกฟากฟ้า

เก็บแก้วกลิ่นกล้ามาแนบทรวง

หอมเอยหอมชื่นในดื่นดึก

สบตาเธอรู้ลึกความแหนหวง

ดาดฟ้าดาดดาวระดะดวง

ดูสิดาวสียวงจะร่วงมา

เป็นหัวแหวนงามวับประดับก้อย

น้ำงามพร่างพร้อยไร้รอยฝ้า

เป็นปิ่นผมมวยหมาดจากหยาดฟ้า

เป็นเงาตาแวมวามอยู่งามดวง

ฉันเก็บแก้วดาดดินทัดปิ่นเธอ

พึมพำพร่ำเพ้อรักและห่วง

สบตาเธอเห็นเงาของดาวยวง

ที่ฉันล่วงล้ำเข้าในเงาตา

๓).

อยากกอดเธอเนิ่นนานอยู่อย่างนี้

กาแลกซี่อื่นไหนไม่ปรารถนา

ฟังเพลงแสงจันทร์พรรณนา

กระชับเธอเข้ามาแนบหาตัว

เด็กสาวช่างฝันดวงตาเศร้า

โลกนี้สีเทาและทึมทั่ว

ดวงหน้าเธอหม่นคล้ำด้วยความกลัว

มองรั้วลานแก้ว  มองแววตา

แววตาแห่งแสงจันทร์ของเจ้าชาย

ชัดฉายความรักจากดวงหน้า

ยิ่งเห็นยิ่งชัดยิ่งศรัทธา

ยิ่งหวั่นเช้าจะมาเร็วกว่าเป็น

คือความหอมหวาน-ความฝันเอย

นานแล้วไม่เคยจะได้เห็น

ฉันเก็บแก้วดมดอมกลีบหอมเย็น

ร้อยเป็นมงกุฎแก้วอยู่แผ่วเบา

สรวมเศียรเธอ-เจ้าหญิงริมหน้าต่าง

กระชับร่างบางแบบเธอแนบเข้า

จูบแรกใต้แสงจันทร์เธอสั่นเทา

จนเช้าพรายพร่างเป็นกลางวัน

เธอกอดตุ๊กตาริมหน้าต่าง

ฟ้ารางชางสางคลี่สาดสีสัน

ม้าโบกปีกพึบพับขึ้นฉับพลัน

ลานแก้วนั้นเปล่าว่างไร้ร่างใคร

๔).

ที่ทางช้างเผือกโน้น-มีดวงดาว

เด็กสาวแก้มป่องอย่าร้องไห้

ม้ามีปีกควบห้อคืนต่อไป

จะร้อยดาวกำไลมาให้เธอ...