วันนั้น
หน้าจอสมาร์ทโฟน
ข้าพเจ้าเพ่งมองมันอยู่ด้วยความรู้สึกยากอธิบาย
อารมณ์-ความรู้สึก มากมายผสมปนเป
มือข้างหนึ่งที่สั่นเทา และมืออีกข้างสไลด์หน้าจอ
ดูเรื่องราวทางโซเชี่ยลมีเดีย
ที่นั่น มีโศกนาฏกรรม มีคนเสียชีวิต มีคนบาดเจ็บ
ระหว่างเสียงกัมปนาทของระเบิด
หวิวหวิวในใจ หายใจไม่เป็นจังหวะ ประดุจความตายกำลังหายใจรดต้นคอ
ยมทูต เพ่นพ่านทุกหนแห่ง รอสบตา
ไม่มีที่ว่างไว้สำหรับความเมตตาปราณี
อนาคตอนธกาล
หูแว่วเสียงเห่าหอนของหมาป่าแทรกมาตามสายลม
ชวนพรั่นสะพรึงและขนหัวลุก
ความตาย ความตาย และความตาย
เลือดและเนื้อและชีวิต
มวลอาอากาศอบอ้าวและหนักหน่วง
ความอึดอัดกดทับจนไหล่งองุ้ม
กลางความโกลาหลของโซเชี่ยลมีเดีย
กระเเสเชี่ยวกรากของพายุอารมณ์
เรายังมีชีวิตอยู่ ใครกันเล่าจะรู้ว่ายังมีชีวิตอยู่
ความอึดอัดคับข้องใจอะไรซักอย่าง
โซเชี่ยลมีเดีย ใช่ โซเชี่ยลมีเดีย
ที่ที่เราจะระเบิดความรู้สึกทุกความรู้สึกให้โลกได้รับรู้ เราอยู่ที่นี่ มีเลือด มีเนื้อ มีความรู้สึกและตัวตน
ข้าพเจ้าสไลด์หน้าจอหมายเขียนระบายความในใจอะไรสักอย่าง
วันนั้
ตูม!
ทุกสิ่งดิ่งวูบลงสู่ความมืดดำ.
ผมสมาชิกใหม่
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับพี่ๆทุกคน
_/||_
ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมาผ ณ โอกาสนี้ นะครับ
Relate topics
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
Panjak