พี่คนจน
พี่คนจน
ตะลอนจรมา พี่เหว่ว้าอกโรยโหยอ่อน เหมือนดังนกพลัดคอน พี่สัญจร
พลัดบ้านมาไกล โหยหิวกิ่วท้อง อดอยากปากหมองร้องไห้ พี่เดินก้าว
เท้าไป ร้องเพลงยากไร้กล่อมไส้วังเวง
คนจนคนชัง ดูหรือหลังพี่กรังเกลื้อนกลาก โถโถความทุกข์ยาก เหงื่อ
โลมดากจนชุ่มกางเกง เดินจนตีนพอง จนลูกน่องลูกแขนแน่นเกร็ง โอ้
ชีวิตเส็งเคร็ง เหมือนไม่เต็มเต็งร้องเพลงกล่อมท้อง
(แยก) เดินดุ่มสุ่มเสี่ยง หาเลี้ยงชีวิตกันตาย ส้นตีนของพี่แตกลาย รูป
กายพี่ผอมกะหร่องกร่อง โอ้โชคชะตาพี่ก้มหน้าน้ำตาตกนอง ลูกดันก็ดัน
จนป่อง ซี่โครงก็โค้งแกร้งกร้อง ริดสีดวงพองไส้ติ่งสะเทือน
คนจนจึงเจียม ดูซิเกรียมผิวกร้านด้านด่าง กระเพาะพี่ครวญคราง ปาก
เป็นซางดวงตาฝ้าเฟือน จนจนหัวโต ผอมโซพุงโรไส้เลื่อน พี่คน
ยากกลากเกลื้อน พลัดเรือนซมซานพลัดบ้านเพราะจน
(เดินเกาสังคัง โดยลำพังเดียวดายไร้เพื่อน พี่พลัดบ้านพลัดเรือน กับ
หมาขี้เรื้อนพี่เหมือนไหมเอย)