. . ค น ช อ บ เ ขี ย น . .
.
.
ถึงแม้ฉันจะเป็นคนขี้ลืม...
แต่ก็มีหลายสิ่งเกี่ยวกับชีวิตตัวเองที่ฉันแน่ใจว่าจำได้แม่นยำมาก
จำได้ว่า.....ฉันไม่เคยชอบเรียนหนังสือเอาซะเลย
ฉันไม่เคยรู้สึกสนุกกับการเรียน
แต่ฉันสนุกมากกับชีวิตที่โรงเรียน
ฉันไม่เคยชอบชั่วโมงวิชาภาษาไทย
แต่ฉันสนุกมากกับการท่องอาขยาน
เพราะฉันจะได้แอบทำเสียงประหลาดๆ
ฉันไม่เคยชอบเรียนวิชาประวัติศาสตร์
โดยเฉพาะตอนสอบ . . เพราะฉันขี้ลืม
ตอบไม่ได้ว่าพระเจ้าตากยกทัพไปตีเมืองจันทบูรณ์ขึ้นกี่ค่ำเดือนอะไร
แต่ฉันสนุกมากกับการอ่าน การดูสารคดีและละครอิงประวัติศาสตร์
และฉันยังรู้ด้วยว่าทำไมกรุงศรีอยุธยาจึงแตก
ทำไมพระเจ้าตากต้องยกทัพไปจันทบูรณ์
ฉันไม่ชอบจดอะไรๆ ตามคำบอกหรือลอกจากกระดานดำ แต่ฉันสนุกมากกับการแอบวาดอะไรๆ บนกระดานดำตอนคุณครูไม่อยู่
ฉันชอบอ่านหนังสือแทบทุกประเภท ยกเว้นหนังสือเรียน
ฉันไม่ชอบอ่านอะไรๆ และเขียนอะไรๆ เพื่อคะแนน
หรือเพื่อหวังรางวัล
ฉันไม่ชอบวาดถ้าหากจะต้องวาดให้เหมือนตัวอย่างเป๊ะ
และไม่ชอบวาดเพื่อประกวด
ฉันไม่ชอบทำการบ้าน . . ฉันไม่ชอบทำการบ้านที่สุด มีการบ้านสองอย่างเท่านั้นที่ฉันชอบทำ การบ้านวิชาวาดเขียน กับการบ้านชั่วโมงกิจกรรม การบ้านชั่วโมงกิจกรรมสนุกจะตาย ฉันละช๊อบชอบ
ได้เขียนป้ายติดบอร์ดนิทรรศการ
ได้เขียนเรียงความ ที่ไม่ต้องกังวลว่าจะได้กี่คะแนน
ได้คิดคำขวัญประจำวันเด็ก วันไหว้ครู วันสำคัญต่างๆ
ได้ทำอะไรๆ ตั้งหลายอย่างที่สนุกๆ
. .
เ มื่ อ คิ ด ม า ถึ ง ต ร ง นี้ . . .
แล้วย้อนกลับไปอ่านจากบรรทัดบนอีกรอบ ทำให้ฉันพบว่า...
ความเป็นคนชอบเขียนชอบอ่านของฉันมีมาตั้งนานแล้วนี่นา
ความสนุกหลายๆเรื่องของฉันล้วนมีการเขียนการวาดการอ่านรวมอยู่
ทุกวันนี้ความสนุกในชีวิตของฉันก็ยังคงเป็นการเขียนการวาด การอ่าน
เมื่อฉันเขียน ฉันวาด ฉันอ่าน .... ฉันมีความสุข
เป็นความสุขที่เกิดจากการได้ทำในสิ่งที่ชอบ
. . เพราะฉะนั้น จึงอาจพูดได้ว่า . .
การที่ฉันเขียนทุกวัน หมายถึง ฉันมีความสุขทุกวัน
.
.