M-e-e P-e-d

ฉันนั่งทำการบ้านอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยม ห้องนอนของฉันที่ดูไม่ต่างจากห้องเก็บของ วันนี้เป็นวันที่อากาศดีที่สุดในรอบหลายวันที่ผ่านมา  ฝนหยุดตกแล้ว  แสงแดดอบอุ่นส่องออกมาจากลีบเมฆที่ลอยไปลอยมาอย่างอ้อยอิ่ง  ฉันเผลอเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอย่างลืมตัว  พลางได้ยินเสียงนกร้องและเสียงต้นไม้ไหวเสียดสีตามแรงลม  สนามข้างบ้านเจิ่งนองไปด้วยน้ำฝน หญ้าที่ชุ่มฉ่ำดูสดชื่น กับบรรยากาศยามบ่ายแก่ๆเช่นนี้

ช่วงนี้ที่บ้านฉันดูวุ่นวายผิดปกติ  ทั้งพ่อและแม่แทบไม่อยู่ติดบ้าน บางวันฉันยังไม่เจอหน้าด้วยซ้ำ ส่วนน้องคนเล็กแม่เอาไปฝากกับญาติที่อยู่ถัดออกไป ฉันเห็นพ่อกับแม่ดูเหนื่อยมากจึงไม่อยากไปตอแย

นั่นไง  เธอกลับมาแล้ว น้องจูนที่น่ารัก เธอเดินคล้ายกับกระโดดเขย่งก้าวยาวๆ คุณแม่จูงมือเธอและดุเบาๆไม่ให้ออกอาการโลดเต้นมากนัก วันนี้ดูเธอร่าเริงเป็นพิเศษ เธอเดินผ่านสวนเข้ามาในมือถือถุงสีสันสดสวย บอกได้ว่ามาจากร้านขนมเค้กเจ้าอร่อย  เราเป็นพี่น้องกัน แต่ลักษณะนิสัย หน้าตาเราไม่เหมือนกันเลย คุณป้าข้างบ้านยังบอกบ่อยๆ  ‘หนูเมย์น่ะเรียบร้อยสมเป็นพี่คนโต น้องจูนเค้าเอาแต่เล่นซน หนูต้องดูแลน้องดีๆนะจ้ะ’
ฉันคิดในใจ  น้องจูนเล่นซนขนาดนี้แต่ได้กินขนมบ่อยๆ  ส่วนฉันหลังจากกลับจากโรงเรียนมาก็เข้าห้อง นั่งทำการบ้าน  ว่าแต่ว่าวันนี้จะเป็นเค้กรสอะไรนะ

“แม่คะ หนูขอชิมหน่อยนะคะ”
“ล้างมือรึยังจ้ะ” แม่พูดปรามก่อนที่หนูน้อยจะคว้ามือไปหยิบขนมได้ทัน “ค่า” จูนเดินไปล้างมืออย่างเสียไม่ได้ ฉันเดินลงมาในห้องครัวโดยที่ไม่มีใครทัก อาจจะไม่มีใครสังเกตหรือฉันเดินเสียงเบามาก  บรรยากาศห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอายของร้านขนมจนฉันรู้สึกตื่นเต้น  เค้กผลไม้ชิ้นใหญ่หลายชิ้น กับท๊อฟฟี่ช็อคโกแลตอีกกล่องใหญ่ วางเรียงรายกันอยู่บนโต๊ะ

“หนูเอาชิ้นนี้” จูนคว้าขนมใส่จานอย่างไม่รอช้า จนเศษขนมหกเลอะบนพื้นโต๊ะ “ไม่ต้องรีบจ้ะ ค่อยๆทานก็ได้” แม่ว่า แล้วหันกลับไปทำครัวต่อ ฉันมองตามแล้วเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร  น้องจูนกินเค้กไปดูทีวีไป รายการการ์ตูนที่เธอชอบ แทบไม่หันมามอง ‘อีกคน’ ที่เดินเข้ามา “น้องจูน เค้กนี่อร่อยมั้ย” ฉันถาม “คิกๆๆ “เธอหัวเราะร่วนไปกับตัวการ์ตูนที่อยู่ตรงหน้า ดูท่าทางเธอไม่ทันได้ยินที่ฉันถามด้วยซ้ำ

ฉันหยิบชิมช็อคโกแลตในกล่องหนึ่งชิ้น  ฉันไม่รู้สึกถึงรสหวานหรืออร่อยอะไรเลย จริงๆแล้วฉันไม่รู้สึกอยากกินต่างหาก ทั้งที่เป็นขนมของโปรด ช่วงนี้ฉันไม่หิว หรืออยากกินอะไรเลย แปลกนะ ฉันเดินออกจากห้องครัวอย่างเงียบๆ  ฉันเดินไปตามสวน ตรงไปทางหน้าบ้าน เวลาเริ่มเย็นแล้ว แสงแดดเริ่มอ่อนแรง เห็นสีท้องฟ้าเป็นสีส้มจางๆ  เด็กๆเพื่อนบ้านใกล้เคียงส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวเป็นกลุ่ม บ้างก็ขี่จักรยานกลับ บ้างก็เดินกลับส่งเสียงเอะอะดังจนผู้ใหญ่ที่มาด้วยบ่นรำคาญ เด็กชายประถมคนหนึ่งเดินมาคนเดียว หน้าตาคุ้นอย่างประหลาด แต่ฉันจำไม่ได้ว่ารู้จักรึเปล่า เขาคงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน เห็นได้ชัดเลยว่าไม่มีเพื่อนอยู่ในกลุ่มที่เสียงดังนั่น  เพราะไม่งั้นป่านนี้คงไปร่วมก๊วนด้วยแล้ว ดอกไม้สีสวยช่อใหญ่ที่เขาถือมาด้วยทำให้รู้สึกสะดุดตาไม่น้อย  เขาเดินมาอย่างด้วยท่วงท่าที่อ่อนแรง ซึ่งขัดกับดอกไม้สดสะพรั่งที่อยู่ในมือเป็นอย่างมาก

“หวัดดี ดอกไม้นี่สวยจัง เอามาจากไหนน่ะ” ฉันอดใจถามไม่ได้ เด็กผู้ชายสะดุ้งตัว ตกใจกับคำถามของฉัน จนหยุดเดิน “อะ..เอ่อ....ดอกไม้นี่นะเหรอ เอ่อ... เอามาจากแถวริมทางฝั่งนู้นน่ะ” เด็กชายพูดอย่างไม่มั่นใจ “ที่บ้านฉันปลูกเหมือนกัน แต่ยังไม่เห็นดอกซักที” ฉันพูดพลางชี้ไปที่สวนในบ้าน “บ้านเธออยู่ที่นี่เหรอ” เด็กชายถามต่อ “ใช่ แล้วบ้านเธอล่ะ”
“......”
“เป็นอะไรรึป่าว” ฉันถาม “ไม่..ไม่มีอะไร คือ ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ ไปก่อนนะ” เด็กชายรีบพูด แล้วเร่งฝีเท้าเดินต่อ ฉันได้แต่มองตามหลังอย่างสงสัย แล้วก็เดินกลับเข้าบ้านไป


เช้าวันนี้ฉันมาถึงโรงเรียนเร็วเป็นพิเศษ เพราะวันนี้เข้าเวรรดน้ำแปลงสวนผักด้านหลังของโรงเรียน ฉันนึกในใจ  วันนี้โรงอาหารจะมีอะไรเป็นกับข้าวกลางวันหนอ คงไม่พ้นผักพวกนี้อีกเป็นแน่ จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้เกลียดผักหรอกนะ เพียงแต่บางทีรสชาติของมันเฝื่อน และขมอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งรูหนอนที่ไชชอนเห็นแล้วพาลนึกแขยงทุกที  ขณะนั้นเอง ฉันได้ยินเสียงคนเดินอยู่ด้านหลังของโรงเพาะชำ  ฉันหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน  เด็กชายคนเมื่อวานนี่ เขาก็มารดน้ำเหมือนกันเหรอ  ฉันเดินเข้าไปใกล้ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สังเกตเห็นฉันเลย  เขาดูง่วนกับการหา รื้อของบางอย่างอยู่อย่างขะมักเขม้น

“เธอหาอะไรอยู่ ให้ฉันช่วยมั้ย” เด็กชายดูตกใจที่เห็นฉัน  “เธอ... “ “เมื่อวานก่อนที่เจอกัน จำได้มั้ย ฉันชื่อเมย์ เธอล่ะ” “ฉัน..เอ่อ ชื่อ ธัน” “เราอยู่โรงเรียนเดียวกันนี่เอง มิน่าฉันว่าเธอหน้าคุ้นๆ”
“ฉันจำเธอได้ เราเคยเจอกันมา 2 ครั้งแล้ว” ธันพูดอย่างไม่ใส่ใจ แล้วก็ก้มหน้าหาของบางอย่างต่อในกองเครื่องมือ ฉันสงสัยกับคำพูดของธัน แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจถามต่อ ดูธันกับกังวลกับสิ่งที่หาอยู่ตอนนี้มากกว่า
“เธอหาของเธอเจอแล้วเหรอ ฉันเพิ่งรู้ที่ตั้งน่ะ ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าจะใช้ได้รึเปล่า” ธันพูดรวดเดียว ไม่เว้นพักหายใจเลย ของเธอ  ที่ตั้ง  อะไรน่ะ ฉันไม่เข้าใจซักคำกับคำพูดของธัน แต่ฉันยังคงมองธันหาของบางอย่างต่อไป โดยไม่ได้ตอบคำถาม “เธอไปกับฉันมั้ย เดี๋ยวฉันไปกับเธอด้วย” ธันถาม ในมือถือเสียมอันเล็กๆ กับชะแลงที่งัดอีกอันหนึ่ง ก่อนที่ฉันจะตอบอะไร หรือถามอะไร ธันก็คว้ามือฉัน วิ่งออกไปข้างหน้า  แต่แล้วก็เหมือนมีกลุ่มหมอกหนาทึบเข้ามาล้อมรอบ ฉันล้มลง และฉันก็ไม่รู้สึกตัวหลังจากนั้น ฉันจำไม่ได้ว่าฉันมาถึงโรงพยาบาลนี่ได้อย่างไร ฉันได้ยินเสียงคนคุยกันล้อมรอบ เสียงอื้ออึงจนน่าปวดหัว

“เมย์ ฟื้นแล้วหรือลูก! พยาบาลเร็วค่ะ ทางนี้ค่ะ” เสียงแม่ น้ำเสียงตกใจปนตื่นเต้นสุดขีด เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกกระหายเป็นอย่างมาก ฉันรู้สึกถึงสิ่งที่แข็งและยืดหยุ่นเสียบเข้ามาในปากและจมูก ฉันมองไปรอบห้อง แม่ และป้า พยาบาล และหมอ รุมเข้ามาหาประชิดตัวฉัน “ลูกไม่เป็นไรแล้วจ้ะ สลบไปตั้งหลายวัน เดี๋ยวคุณพ่อกับน้องจูนก็มาแล้ว” ฉันอยากพูดออกไป แต่ไม่สามารถทำได้ ฉันมองหน้าแม่ และป้า
“ป้าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดเลยนะ ฉันไม่ปล่อยให้หลานฉันเจอแบบนี้หรอก” “พี่คะ หนูเมย์ไม่เป็นไรแล้ว ทุกคนก็เสียใจ ยังมีเด็กที่โชคร้ายกว่าเมย์อีก”
“น่าสงสารเด็กนั้นจริงๆ โธ่ นี่เค้าตั้งสวดทำบุญที่ไหนล่ะ” ..........

“...........จากเหตุการณ์อุบัติเหตุสยดสยองที่ผ่านมา รถนักเรียนพลิกคว่ำและมีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บจำหนวนหนึ่ง ขณะนี้ทางตำรวจกำลังพยายามสืบพยาน ถึงสาเหตุการเกิดอุบัติเหตุ และได้ทำการซ่อมแซม ปรับปรุงสายถนนรับส่ง และระบบให้มีความปลอดภัยมากขึ้น ทั้งนี้จะมีการ........”

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ตั้งอภิธรรมสวดศพ ของเด็กชายธันวา นิรันสุข  ฉันมาเคารพศพกับครอบครัวและเพื่อนๆ วันนี้นี่เองที่ฉันหายสงสัย ทำไมฉันถึงเจอธันกับดอกไม้.......

“...ดูสิฝาโลงทำไม มีรอยงัดแบบนี้ล่ะ.......” เสียงพูดผ่านสายลม