ทางเดินสู่ฝัน : รำลึกถึงวันจากไกลของกนกพงศ์ สงสมพันธุ์
สายฝนยังคงปรอยปรายอยู่ในหุบเขาฝนโปรยไพร ยามที่ผมไปเยือนครั้งสุดท้ายเมื่อเดือนพฤษภาคม 48 เพื่อพูดคุยกันเรื่องทำหนังสือ "ราหูอมจันทร์"
บ้านหลังนั้นได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก จากที่เคยเงียบเหงา อ้างว้าง กลับกลายเป็นบ้านที่มีอณูของความรักแฝงกายแทรกเร้นอยู่ทั่วทุกมุมห้อง รอบบ้านที่เคยรกเรื้อด้วยพงหญ้า ถูกทดแทนด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ผลิดอกเบ่งบานอวดสีสันกันสะพรั่ง
ความรักมักสวยงามเสมอ!
หุบเขาฝนโปรยไพร ยังคงสวยงามและเย็นฉ่ำ คอยต้อนรับมิตรผู้มาเยือนเสมอมามิเปลี่ยนแปลง
เจ้าของบ้านมีสีหน้ายิ้มแย้มด้วยความยินดียามที่มีสหายมาเยี่ยมเยียน ต้อนรับด้วยกาต้มกาแฟที่มีน้ำเดือดอยู่ตลอดเวลา
เวลาที่ผ่านไป วันวัยของทุกคนก็เดินผ่าน ยิ่งเดินทางไกล แนวคิด การมองโลกยิ่งลึกซึ้ง โลกยังคงเหมือนเดิม แต่ทัศนะในการมองโลกของเราเปลี่ยนไปตามระยะทางของชีวิตที่เราเดิน
"ยามเช้าแห่งชีวิต" บันทึกจากหุบเขาฝนโปรยไพร ขบวน 2 พาเรากลับหวนคืนวันสู่วัยเด็ก วัยแห่งจินตนาการ
วัยเด็กที่มองผ่านสายตาของชายผู้หนึ่ง... ผู้ซึ่งนั่งมองไส้เดือนที่โดนตัดขาดเป็นสองท่อนด้วยรถแบ็คโฮ แล้วสามารถเชื่อมโยงถึงการอยู่ร่วมกันของชีวิต เพราะนี่คือโลก ดวงดาวสีน้ำเงินซึ่งมีชีวิต ดวงดาวที่กอรปด้วยความหลากหลายแห่งสายพันธุ์ หากเพียงแค่มนุษย์มีความเคารพในชีวิตที่แตกต่าง โลกก็คงเต็มเปี่ยมไปด้วยความงดงามให้กับทุกชีวิตได้ชื่นชม
โลกที่เรียบง่าย กับวิถีชีวิตที่เขาค้นพบด้วยตัวเอง เป็นวิถีชีวิตที่ต้องใช้กำลังใจและความเข้มแข็งอยู่สูงยิ่ง ที่จะหยัดยืนเพื่อยืนยันถึงแนวคิดที่ตนเองเชื่อมั่น
พี่ประมวลเขียนบทกวีไว้... | |
---|---|
" ฟังว่าความตายนั้นสวยสด ดั่งดักแด้เปลื้องปลดภาวะหนอน เป็นผีเสื้อสดงามตามขั้นตอน เผยอปีกรำฟ้อนในรุ่งราง." |
หากความตายคืออีกบทหนึ่งการเริ่มเดินบนทางสายใหม่
หลับเถิด จงหลับฝัน ฝันถึงโลกสวยงามที่เจ้าพร่ำเขียนถึง ในแต่ละบรรทัดของตัวอักษรที่เจ้าได้จารึกไว้
เพราะชีวิตคือการเดินทาง ชีวิตมีภาระและพันธกิจ งานคือภาระและคุณค่าของชีวิต "กนกพงศ์ สงสมพันธุ์" ได้ถ่ายทอดความคิดของตนเองผ่านตัวอักษร ไว้เป็นบันทึกบทหนึ่งของโลก เขาได้ปฎิบัติภารกิจแห่งชีวิตเสร็จสิ้นแล้ว.
พรายฟ้า ภาณุมาศ เพื่อนร่วมเดินทางบนดวงดาวสีน้ำเงิน.