M-e-e P-e-d

ด้วยความสุขของคนปนทุกข์ท่วม คำหัวเราะปนร่วมน้ำตาไหล เย้ยหยันเคียงคู่กำนัลใจ ก้าวต่อไปกับถอยหลังรั้งรอรี

แม้นอับโชคพบประเด็นเด่นด้วยโชค ครั้นเศร้าโศกใจดับจันทร์ลับหนี ขอแก้วแหวนเงินทองล้วนของดี หรือเพียงที่พำนักพักหัวใจ

จันทร์เจ้าขา..คำข้าขอข้ารออยู่ จันทร์เจ้ารู้ข้าคู่ควรกับสิ่งไหน แก้วแหวนเงินทองกองกำไล เพชรงามแววไวได้เชยชม

หากมิใช่สิ่งร้องสนองขอ กลับกลายเป็นต้นตอความขื่นขม ปัดเพื่อเปลี่ยนความทุกข์..ยุคระทม บดบังรอยล้มก้มจูบดิน

หากสิ่งซึ่งร้องขอต่อเจ้านั้น หวังเพียงดวงตะวันอันเฉิดฉิน แสงจันทร์จับนวลนำชีวิน แหละพื้นดินหลับนอนกลางพรฟ้า

แม้ยามดึกคืนดื่นตะวันดับ อาทิตย์ลับขอบโลกโตรกหินผา ขอมีเจ้าจันทร์แจ่มดวงดารา อีกมีข้าเคียงข้างน้ำค้างดาว

เช้า,สาย,บ่าย,เย็น..เห็นชีวิต ทุกจริตกระแดะทำคำสามหาว หลอกตนหลงตัวด้วยเพชรพราว ลืมเรื่องราวความหลังครั้งขวบปี

มองลึกมองตื้นฝืนมองเถิด สุดบรรเจิดมองคนล้นหลากสี ไอ้ศรีศักดิ์ได้ประทังทั้งชีวี เพื่อสมค่าความดีที่เป็นคน

สลัดทิ้งความโลกละโมบอยาก จดจ้องกายวิภาคอย่าสับสน แล้วจะรู้ปรารถนาแห่งตัวตน จันทราอาทิตย์วนในวันคืน ( หลับตื่นพอเพียงเพื่อเลี้ยงตน )