M-e-e P-e-d

เป็นฤดูเดือนดุระอุแดด ส่องลำแสงแดงแสดรวงแดดสด กรีดลาดปาดริ้ว-ลิ่วแล้วลด ราวจะเผาโลกทั้งหมดสลดแรง .....................................................   เป็นแดดแห่งเดือนสาม; ข้ามเดือนสี่ แดนฤดีที่ฤดูมิพรูแสง หม่นทั่ว-แดดลำเคยสำแดง ร้างทุกแห่งเหือดสิ้นจิตวิญญาณ ............................................   เมื่อดอกไม้สีขาวร่วงกราวต้น พิราบด้นปีกลับไม่กลับบ้าน ขวัญเอ๋ยขวัญเตลิดแล้วต่อแร้วพราน ละทิ้งรั้วร้านไร้รังเรือน ............................................   ยังจำแดดเมื่อเดือนตุลาฯ ได้ ร้อนจะไล่อย่างไรมิไร้เพื่อน พฤษภาฯ ดวงแผดแดดเผาเดือน ดินสะเทือนเพียงก็ได้ยิน   แดดลมร้อนร่อนเร่เดือนเมษาฯ
ฤาต้องเลือดลูบทาประโลมถิ่น เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าเย็นดิน บอกพิราบโบยบินให้ผินมา   เพื่อให้ดอกไม้ขาวได้งามงด ปลดทีท่าสลดปดสีหน้า ด้วยแผ่นดินยิ้มเผือดเพราะเลือดทา แล้วมายืนงามสง่าหน้าธรณี   เป็นฤดูเดือนแดดที่แผดผ่าน ดอกไม้ขาวไม่เคยบานหรือที่นี่? พิราบขาวที่ว่ามาไม่เคยมี จงกล่อมดาวริบหรี่แล้วหลับลง .........................................   เป็นแดดแห่งเดือนสาม; ข้ามเดือนสี่ เผาแล้วอย่าให้มีพวกผีหลง ดอกไม้ขาวผลิดอกไปทั้งดง ให้พิราบทระนงได้คงเรือน