26
26 ธันวาคม 2546 มันสังเวยชีวิตเป็นอาหารเลอเลิศ ฉันและพ่อรับรู้ความนุ่มลิ้น เรือนกายของมัน ทาบเงา
26 ธันวาคม 2547 มันคงยึดความเป็นตัวตนจากพ่อไปแล้ว ฉันไม่สามารถยื้อได้ ตัวตนของพ่อ ล่องลอย
26 ธันวาคม 2548 มันปล่อยเสียงหัวเราะให้กลายเป็นน้ำตาบนหน้าฉัน ฉันพยายามหยุดสะอื้น น้ำตาของฉัน ไหลริน
Relate topics
แก...ชั้นงง (Not Member)
ศุภวัลยา ปรางแก้ว (Not Member)
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก