M-e-e P-e-d

เป็นทาสเถื่อนซึ่งสำแดงจากความโสโครกเบื้องล่าง ทะลึ่งตัวขึ้นจากเศษสวะอันโสมม ก่อตัวเป็นเงาทาทาบปุถุชนผู้รายรอบ..นั่น

แว่วเสียงโหยไห้จากอัตตาแห่งตัวตน เพียงมรรควิถีแห่งความละโมบ ปรารถนาครอบครอบในสิ่งที่มิใช่ของตน ทุกวิถีทางให้ได้มา.. อาจรู้หรือไม่..ว่าได้มาแล้วจำต้องจากไป

ทะลึ่งพรวด.. ท่ามกลางความหวาดระหวั่น เกรงกลัวต่อบางสิ่งบางอย่าง บางสิ่งบางอย่างซึ่งไม่อาจสัมผัสได้

ความตายและศรัทธา ศรัทธาที่มากล้นเกินขอบระวาง กลับกลายเป็นงมงาย

. .

ไม่เคยเลยที่จะสัมผัสถึงเรื่องราวอันเถือกแดง เถือกแดง..ร้อนเร่าและคล้ายมีตัวตน

แต่ทว่า.. การไม่เคยก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสคุ้นเคย

เป็นความอับยศอย่างสูงสุด

ไม่อาจปล่อยโลกให้หลับลงอย่างสงบนิ่งได้ โลกอาจยิ่งใหญ่เกินไป.. แม้ตัวตนและใจ ก็ไม่อาจปล่อยให้หลับไหลได้

มันเปล่งถ้อยผรุสวาท.. ไม่แปลก ไม่แตกแยกใดๆ หากชรานั่น..มิใช่มารดา

. . .

คนเคยคุ้น.. คุ้นเคย ด้วยสายเลือดเดียวกัน พยายามเชื่อมโยงความเป็นมนุษย์ แต่มิอาจสานต่อสายใยใดๆได้

. . ความหม่นหมองอาจทาทาบจิตใจไว้หนาหนัก กิเลสจึงไม่อาจสลัดตัวออกได้ บาปซึ่งกัดกร่อนตัวตน ..
สนิม