มึงเป็นเหี้ยอะไร::ลืม
กูกับพวกมึงอยู่กันมาก็นาน มึงแดกของกู กูให้มึงตลอด มึงเป็นหนี้บุญคุณกู เหี้ย ไม่สำนึก
กูพูดกับมึง มึงทำเหี้ยใส่กู
เรื่องของมึง กูไม่สน...
........................................
ความหม่นมิดอันใดปิดบังตาใจเธอไปเสียสิ้น เพียงกาลเวลาเท่านั้นฤา จึงทำให้หัวใจอันแข็งกร้าวของเธอ เปราะบาง..สูญสลาย
อดีต., เธอล้มลุกคลุกคลานต่อหน้าฉัน เธอโอดครวญร้องขอความเมตตา ฉัน.., ยื่นมือโอบอุ้มเธอจากคราบสวะ แววตาเธอ ณ ขณะ ทราบซึ้ง ขอบคุณ
วันนี้, ฉันเพียงแต่ทำเช่นทุกวัน เธอกลับเมินต่อพฤติการณ์
ฉันเสียใจเกินกว่าจะหักห้ามน้ำตา ฉันรับไม่ได้กับความเปลี่ยนแปลงที่เปลี่ยนไปเช่นนี้
ถ้อยคำแรกของจุดเริ่มต้นความเหลวแหลกแห่งความรู้สึก " กีตาร์ ไม่ไปเล่นน้ำสงกรานต์เหรอ " " ไม่ "
....,,
บางคนอาจมองว่าคำพูดแค่นี้ก็คือเรื่องธรรมดาในการสนทนาประจำวัน สำหรับฉัน..
มันควรมากกว่านั้น!!
ถ้อยคำล่าสุด..
" อ้าวอาเล็ก วันนี้อากาศร้อนเนาะ " " ร้อนทุกวัน "
แค่นี้หรือ ..
คนพูดมากอย่างฉัน
อาจหวั่นหวาด
. . . ................................
ฉันอาจคิดมากเกินไป ฉันคาดหวังมากเกินไป
ฉันช่วยเขา แม่ช่วยเขา พ่อช่วยเขา
เขาเฉยเมยกับเราทั้งสาม
โหดร้ายเกินไปมั้ย??