M-e-e P-e-d

ทุกคนล้วนมีแสงสว่าในตัวเอง  เชื่อเช่นนั้นย่อมมั่นใจว่าเรามีเสน่ห์นะ (ในทางใดทางหนึ่ง) เสน่ห์ของแต่ละคนคือจุดร่วมของความรู้สึกชื่นชมจากตัวเราเองและคนที่อยู่รอบข้าง

เคยเป็นไหม เจอหน้าตาน่ามอง  แต่พอคุยไปนานๆ ความสวย/หล่อ มันลดดีกรีลงเรื่อยๆ
ในขณะที่กับบางคนที่ดูแสนจะธรรมดา  คุยไปคุยมา...เออ รู้สึกว่าเค้า สวย/หล่อขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าหน้าตาแบบหมี่เป็ด ผมให้คำนิยามได้คำเดียวว่า ก็ไม่เลวนัก(ฮา)

ลุงหมี่แกมีเสน่ห์ของแก ตรงที่ หลงตัวเองว่าหล่อนี่แหละ

อืม เวลาอ่านงานของใครสักชิ้น ไม่ได้มานั่งนึกนะคะว่า หน้าตาเค้าหล่อมั้ย หรือเขี้เหร่มั้ย อ่านแต่งานค่ะ ฉะนั้น ขอตอบว่า ไม่จำเป็น ขอให้ "งาน" ที่เขียนออกมามีความงามตามภาษาก็พอแล้ว

ป.ล.(ปฐมลิขิต) ใครไม่เห็นด้วยกับความเห็นนี้ ช่วยๆ  กันยกมือขึ้น ....................................................... ผมเชื่อว่าจำเป็นยิ่ง!

การเชื่อว่าหล่อ เป็นการสร้างความมั่นใจให้กับตัวตน คนมันอาจมีอาการแกว่งไปแกว่งมา หลายครั้งที่เราพบว่าเรากำลังโดดเดี่ยว เรากำลังสูญเสียความเชื่อมั่นอะไรสักอย่างในชีวิต เราเป็นกบตัวน้อยในห้วงมหาสมุทรกว้างใหญ่ และเพียงเศษไม้กระดานเรือที่อับปางลอยมา เราต้องคว้าเกาะ รอเวลาแข็งแรงดีเมื่อไหร่ นั่นแหละ-คือการกระโจนลงสู่ห้วงมหาสมุทรอันลึกล้ำนั้นอีกครั้ง เพื่อพิสูจน์หัวใจตนเอง

เพราะมหาสมุทร-ไม่เคยมีกบทะเล และกบไม่เคยอยู่ในน้ำเค็ม

ความหล่อของผม-คือการปลอบประโลมใจตน คือการพยายามเชื่อว่าเรายังมีพื้นที่ในโลกนี้ให้เหยียบยืน ให้รู้ว่าเรายังมีตัวตนอยู่ในสังคมอันสับสนวุ่นวายหลายหลาก เช่นที่คนอื่นๆอาจเชื่อในดวงดาว เชื่อในเงาในกระจกเงา หรืออาจเชื่อในพละกำลังตน

การเขียนบทกวีให้ดีให้ได้นั้น จำเป็นยิ่งที่จักต้องมีความเชื่อมั่น ผมเชื่อในสิ่งที่สื่อที่ถ่ายทอด เช่นที่ผมเชื่อว่าผมหล่อโคตรๆ
เพราะประเทศนี้-กวีคือผู้ลี้ภัยมาจากประเทศอื่น!

จาก หมี่เป็ด ไอ้รูปหล่อ