...เหยื่อ...
ผมอยู่ที่ป้ายรถเมล์แห่งนั้น ณ ค่ำคืนวันศุกร์ ในช่วงเวลาที่แทบจะทุกผู้คน รีบเร่งกระเสือกกระสน เพื่อเดินทางกลับสู่ที่พักกาย และที่พักใจของแต่ละคน
ค่ำคืนวันศุกร์ กับการปลดเปลื้องภาระงานหนักอึ้ง ที่ถมทับมาตลอดทั้งสัปดาห์
ค่ำคืนวันศุกร์ กับสารพัดผู้คน ที่คล้ายกับหลั่งไหลมาจากทุกสารทิศ มากกว่าทุก ๆ ค่ำคืนที่ผ่านมา
ค่ำคืนวันศุกร์ ที่รถราขวักไขว่ ติดขัด พร้อมกับสารพัดเสียงอึกทึกครึกโครม และความวุ่นวายสับสนอลหม่าน
เป็นค่ำคืนวันศุกร์ ที่แทบจะเหมือน ๆ กัน ในทุก ๆ วันศุกร์
เพียงแต่วันศุกร์ในค่ำคืนนี้ มีบางสิ่งบางอย่างที่มากกว่า
ฟ้าคำรามเปรี้ยงปร้าง ส่งคลื่นเสียงสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตึก หลังแสงสว่างวาบ ราวกับใครเปิดแฟลชขนาดใหญ่
ดวงอาทิตย์จงใจหลีกเร้นไปจากฟากฟ้าอย่างรวดเร็ว คล้ายกับหลบซ่อนตัวเอง
ปล่อยให้สีเทาหม่นทะมึน ปกคลุมผืนฟ้าแทบจะทุกตารางนิ้ว
เพื่อให้แสงและเสียง ตัดสลับเป็นระยะไม่ขาดช่วง ตลอดช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา
หลังจากนั้นไม่นานนัก เม็ดฝนก็หล่นร่วงซ้อนเม็ด เรียงเป็นสายซ้อนสาย ประหนึ่งน้ำป่า โถมทะลักไม่ขาดสาย อย่างไม่ลืมหูลืมตา
แสงและเสียง ประกอบสายน้ำแห่งของธรรมชาติ บดบังสรรพเสียงอึกทึก ที่เคยมีในทุกค่ำคืนวันศุกร์ จนแทบจะหมดสิ้น
ทว่า ! ผู้คนก็ยังต้องดำเนินไปตามวิถีที่เคยเป็น
ค่ำคืนวันศุกร์ ยังคงต้องเป็นเช่นนั้น โดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ผมยืนรออยู่ที่ป้ายรถเมล์แห่งนั้น ร่วมกับผู้คนที่หลั่งไหลมาจากทั่วทุกสารทิศ ทุกคนเบียดเสียดแออัด อยู่ใต้หลังคาของป้ายรถเมล์แห่งนั้น
ผู้หญิง ผู้ชาย เด็ก วัยรุ่น และคนแก่ ยืนซ้อน ๆ กันอยู่ จนแทบจะกลายเป็นก้อนเนื้อก้อนเดียวกัน
แม้แต่เก้าอี้ปูนที่หล่อไว้ให้นั่งที่ป้ายรถเมล์ ก็กลายเป็นที่ให้ยืนเบียดเสียดกัน
เม็ดฝนหล่นร่วงไม่ขาดสาย ไม่เฉพาะละอองน้ำละเอียดที่กระเซ็น แม้แต่เม็ดฝน ก็สาดซัดเข้ามา ตามกระแสลมที่พัดกระโชกแรง
ทุกผู้คนที่ยืนแออัดเบียดเสียดกัน ล้วนแล้วแต่เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดน้ำ
กลิ่นฝนสะอาดสดชื่น ปะปนกับกลิ่นตัวและเหงื่อไคล ผสมเป็นกลิ่นอับชื้นแปลก ๆ
ผมยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์แห่งนั้น รอรถเมล์สายนั้น
เพื่อร่วมชะตากรรมกับผู้คน ที่รอรถเมล์สายนั้น
และร่วมชะตากรรมกับผู้คน ที่รอรถเมล์สายอื่น ๆ
ที่เหมือนกันในช่วงค่ำคืนวันศุกร์ก็คือ รถเมล์ทุก ๆ สาย จะพร้อมใจกันมาอย่างเชื่องช้า เพื่อรอรับผู้ร่วมชะตากรรม ไปเผชิญชะตากรรมร่วมกัน
และเฉพาะค่ำคืนวันศุกร์ ที่มีฝนตกกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา รถเมล์ทุกสาย ก็ยิ่งพร้อมใจมอบความพิเศษ ให้กับผู้ร่วมชะตากรรม
เพื่อมอบความทรงจำพิเศษ อันจะมีได้เฉพาะค่ำคืนวันศุกร์ ที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้ ให้กับทุกผู้คนที่ร่วมชะตากรรม
มาแล้ว ๆ สายอะไรน่ะ สาย.... เร็ว ๆ รีบออกไปโบกไว้ก่อน เดี๋ยวมันก็ไม่จอดอีกหรอก เฮ้อ... บ้าจริง ๆ แล้วเมื่อไหร่ของชั้นจะมาซะทีนะ
.
..
เสียงผู้คนสับสนอลหม่าน เมื่อรถเมล์มาแต่ละคัน พร้อมกับอาการแตกกลุ่ม แย่งชิงผละออกจากป้ายรถเมล์
ที่เหลือคือเสียงสบถเบา ๆ เสียงตัดพ้อบาง ๆ สลับกับเสียงถอนหายใจ
ผู้คนที่ได้ไปก่อนก็ร้อนรน ทั้งแย่งชิงผลักไส เพื่อก้าวขึ้นสู่รถเมล์คันเป้าหมาย
ส่วนผม ยังอยู่ที่ป้ายรถเมล์แห่งนั้น เพื่อรอรถเมล์สายนั้น
เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่ยังไม่ได้ไป และเกาะกลุ่มเบียดเสียดหลบฝนรวมกันอยู่
พร้อม ๆ กับผู้คนใหม่ ๆ ที่ทยอยเข้ามาทดแทน
มาแล้ว ๆ สายอะไรน่ะ สาย.... เร็ว ๆ รีบออกไปโบกไว้ก่อน เดี๋ยวมันก็ไม่จอดอีกหรอก "เฮ้อ... บ้าจริง ๆ แล้วเมื่อไหร่ของชั้นจะมาซะทีนะ
.
..
ผมพ้นจากป้ายรถเมล์แห่งนั้น และได้ขึ้นมาอยู่บนรถเมล์สายนั้น พร้อม ๆ กับผู้คนที่ร่วมชะตากรรมเดียวกัน
ที่ทิ้งไว้อาจเป็นเสียงสบถเบา ๆ เสียงตัดพ้อบาง ๆ สลับกับเสียงถอนหายใจ
และผู้คนที่ยังไม่ได้ไป รวมถึงผู้คนใหม่ ๆ ที่ทยอยเข้ามาทดแทน