M-e-e P-e-d

. . . . . . คิดถึงอ่าวมะนาวของข้าในวัยแรกอรุณแห่งชีวิต
เด็กหนุ่มผู้จากเจ้าไปไกลและนานแสนนาน
หาดทรายสีขาว แสงดาวพราวระยับบนทางช้างเผือกที่แหลกสลาย ที่รักของข้า....เจ้ายังสงบสุขดีอยู่หรือเปล่าหนอ อ่าวมะนาวชายฝั่งสันติภาพไร้กลิ่นดินปืน ประเทศของเราผู้ปกครองจัญไร ทำให้เจ้ากลายเป็นสุสานร้างอันเปลี่ยวเหงา

อ่าวมะนาว ข้ายังหวนคำนึงถึงเจ้ามิวาย สายลมซึ่งพัดจากดินแดนอันไม่เป็นที่รู้จัก เม็ดทรายนับล้านที่ข้าเคยคุ้น บัดนี้กลับแปลกแยกต่อข้า ข้าขอสัญญาเบื้องพระพักตร์องค์พระผู้อภิบาล ข้าจักไม่ยอมให้ประเทศนี้เป็นนิวาสถานจอมปลอมของประชาธิปไตย

อ่าวมะนาว เรือกอและ ผืนผ้าบาติกสีสันสดใส ปริมณฑลแห่งโลกกำลังรอชื่นชมเจ้าอยู่ ด้วยมือของข้าสันติภาพจะต้องก่อเกิด เสรีภาพจักกระพือปีกทั่วถิ่นด้ามขวานทอง สรรพสำเนียงท้องถิ่น บทเพลงรอแง็ง และดิเกฮูลู จักก้องกังวานในโสตสดับของชาวโลกอีกครั้ง

อ่าวมะนาว ข้ารู้ เจ้าเศร้าเพียงไหน แผ่นดินเกิดข้าและเจ้ากลายเป็นมาตุภูมิเลือด มิคสัญญีเดือด บ้านเมืองระส่ำระส่าย ก่อการ ปราบจลาจล อุ้มฆ่าและปลิดชีวิตผู้คนนับพัน น้ำตาของเจ้าและของข้าสีเดียวกัน คือสีเดียวกับธงชาติของประเทศนี้

ซะการีย์ยา อมตยา ๗ พฤษภาคม ๒๕๔๙