M-e-e P-e-d

ภาษาคือวัฒนธรรมอบ่างหนึ่ง  ผ่านการกลั่นกรองมาอย่างยาวนานคู่กับชุมชน  เกิดการปะทะกันระหว่างวัฒนธรรมภาษาเสมอมาและจะเสมอไป  วัฒนธรรมมีความเป็นพลวัตที่แน่นอน  มีแรง  มีพลังงานศักย์  มีการเคลื่อนไหว  และปรับเปลี่ยนไปได้ทุกเมื่อ    ตามที่ผู้ใช้ต้องการให้เป็น

ภาษาของเด็กรุ่นใหม่คือตัวอย่างแจ่มชัดที่สุด  ราชบัณฑิตไม่เคยตราคำว่า จ๊าบ , แห้ว ,กิ๊ก  หรืออะไรอีกมากมาย  ลงไปในพจนานุกรมตามที่วัยรุ่นเขาเข้าใจกัน  จนกว่ากาลเวลาผ่าน  และคำคำนั้นได้รับการยอมรับในวงกว้าง  ราชบัณฑิตจึงจะใส่ลงไปในพจนานุกรม

แต่คำเหล่านั้นเป็นศัพท์ที่ไม่ได้รับการยอมรับ?  ไม่ใช่แน่ๆ  อย่างน้อยมันก็ได้รับการยอมรับจากกลุ่มของวัยรุ่น  อยู่ห่างไกลกันคนละทิศ  เขายังเข้าใจกันได้  เพราะอะไร?

เพราะภาษาที่เขาใช้มันเป็นภาษาในยุคสมัยของเขา    ยุคสมัยมันจะบอกเขาให้เข้าใจไปเองว่าหมายถึงอะไร 


ขณะเดียวกัน-ภษาเก่าๆ  รูปแบบเก่าๆ  ก็ยังคงศักดิ์สิทธิ์และง่ายแก่การรับรู้มากกว่าในการสื่อสาร  มันจะยังคงอยู่ไปได้อีกกี่ปี  มันจะยังคงมีการขับเคลื่อนไปได้อีกกี่นาน    อยู่ที่เราใช้มันอย่างไร

ในความเห็นของผม-ไม่ว่าเก่าหรือใหม่  ไม่ว่าจะภาษาหรือฉันทลักษณ์ ไม่ว่าจะสังคมเก่าหรือสังคมใหม่ ไม่ว่าจะสมบูรณาญาสิทธิราชหรือประชาธิปไตย    นี่คือรูปแบบเท่านั้น  รูปแบบที่ให้เราเข้าใจมันในโครงสร้าง  เพื่อค้นหาความลงตัวและการเหมาะควรแก่การเจาะเข้าไปหาแก่นแกนแท้ของมัน  จึงเชื่ออย่างยิ่งว่า-โลกนี้ไม่มีอะไรที่เพียวแท้ๆ  ด้วยมันมีการถ่ายเทและไปมาหาสู่กัน  ด้วยในสถานะเดิมของสรรพสิ่ง  มันมีสถานะใหม่ของกาลเวลาเข้าไปข้องเกี่ยวอยู่ตลอดเวลา  และเชื่อว่า-โลกนี้ไม่มีอะไรตายตัว

ในวงวรรณกรรม  รงค์ วงษ์สวรรค์คือตัวอย่างที่แจ่มชัดที่สุด  และพิสูจน์ได้ด้วยกาลเวลาอันยาวนาน  และจะยาวนานไปอีกยาวนาน


อย่างไรก็ตาม-ในความเป็นขนบของสรรพสิ่ง  ไม่เฉพาะเรื่องฉันทลักษณ์  ผมยังชื่นชมที่จะได้เห็นได้ยินได้รับรู้อยู่    ภาษิตจีนกล่าวไว้ทำนองว่า  หมื่นพันดอกไม้ในสวนเดียว...

มันอยู่ที่เรา  แยแส  ไหม
5555555555