M-e-e P-e-d

ตีสี่สี่สิบ ผมมีนัดเดินทางไปขอนแก่น
จึงตื่นเช้าเป็นพิเศษ
แน่นอนว่า นอนหลับแต่หัวค่ำ
ตี 5 ผมเดินกางร่มออกจากที่พัก  ฝนตกพรำๆ

[หยดน้ำกระเซ็นจากรอยย่ำเท้าลงไปบนพื้น  แสงไฟจากเสาไฟฟ้าริมถนนสะท้อนไหวหวามเป็นเงาในน้ำ]

แม่ค้าร่างท้วมวัยกลางคนเตรียมขายปลาท่องโก๋แต่เช้า น้ำมันในกระทะร้อน เธอพลิกปลาท่องโก๋หลายตัว- สำหรับเธอ วันนี้ก็เหมือนทุกๆวัน

[มองไปที่ถนน รถรายังไม่หนาแน่น อาจจะเช้าเกินไป ] [น้ำสกปรกขังอยู่ริมถนนแถวๆป้ายรถเมล์ ]

คนกวาดถนน หญิงคนเดิมที่ผมเห็นแทบทุกวัน แต่ไม่นึกว่าเธอจะเริ่มงานแต่เช้ามืดอย่างนี้ เธอใช้ไม้กวาดกวาดน้ำสกปรกริมขอบทาง  เสร็จแล้วก็กวาดก้นบุหรี่ เศษกระดาษชำระ ถุงน้ำแข็งที่ถูกทิ้งไว้ ก็คงเป็นคนทำงานอีกคนหนึ่ง ที่วันนี้ก็เหมือนทุกๆวัน

[เรียกรถแท็กซี่  จากวิทยุที่คนขับเปิด ผมถึงได้รู้ว่า เมื่อคืนเกิดการปฎิรูปการเมืองการปกครองเกิดขึ้น  ผมเปิดมือถือ มีเสียงเรียกเข้าจากเพื่อนหลายคน ถามไถ่มาด้วยความห่วงใย]

ผมไม่ต้องไปขอนแก่นวันนี้ เพราะหน่วยราชการที่ผมจะไป เขาหยุดทำการ

สุราดี บรรยากาศดี ดอกไม้บานสะพรั่ง เพื่อนรู้ใจพร้อมหน้า ทำไมไม่ร่ำสุราให้สำราญใจสักวัน --  นิยายกำลังภายใน ล่าสุดขีด  ของโกวเล้งกล่าวเช่นนั้น ผมเห็นด้วย แม้ว่าผมจะไม่กินเหล้าก็ตาม --  คนเราควรมีเวลาที่ปล่อยวาง และหาความสุขกับชีวิต โดยเฉพาะในห้วงเวลาที่ทุกอย่างสมบูรณ์ สวยงาม ลงตัว – ซึ่งมีไม่บ่อยครั้ง

น่าสงสัยเหมือนกัน คนหลายคน ไม่เพียงไม่หยุดพักเมื่อทุกอย่างประจวบเหมาะ อย่างน้อยหยุดฟังเสียงนกร้องให้ชุ่มฉ่ำใจก็ยังดี  คนเหล่านี้ ฟังว่า บางคนอาจจะรอให้ฝนตกลงมาเป็นเพชรพลอย และแม่น้ำในทะเลกลายเป็นน้ำมันดิบก่อน จึงค่อยหาเวลาพัก

ป่านนี้ ฯพณฯ ท่านที่ถูกถีบลงจากตำแหน่ง คงหาเวลาพักได้แล้วกระมังครับ ธัมโมสังโฆ