แหลมตะลุมพุก ที่ทุกข์ยาก
โกรธขึงขึ้งนานปานนี้หรือ
ยังถือเป็นทัณฑ์รอวันประหาร
ดาบแรกเมื่อก่อนโน้นเป็นตำนาน
หนึ่งบ้านมณีวงศ์คงเฝ้ารอ
แผลเก่าฝังฝั่งฝังหัวใจ
ทุกถ้วนเม็ดทรายได้เกิดก่อ
กระซิกริกร่ำร้องยังคล้องคลอ
หวิวหวีดกรีดต่อแต่วันวาน
สนชรายังหมาย ทรายยังเศร้า
อีกหลายคน ผู้เฒ่า ไม่ทิ้งบ้าน
วันนี้รวมเป็นหนึ่งในตำนาน
เพื่อสานก่อนนั้น วันพรุ่งนี้
เหนื่อยไหม ใจเจ้าตะลุมพุก
ข้าศึกปันสุขไปทุกที่
รออกตรมขมขื่นอีกหมื่นปี
ก่อนที่จะละจากปากพนัง
มรสุมหลังตุลามาเยี่ยมเยือน
คลื่นลมคลี่เคลื่อนเข้าสู่ฝั่ง
เกรี้ยวกราดสาดซัดพัดเพพัง
เซซัง คน ทราย คล้ายคล้ายกัน
กินลึกจนแหลมจะลาลับ
แพ้พับพ่ายไปไหวหวั่น
รออุกาฟ้าเหลืองมาลงทัณฑ์
นั่น ข้าปลดปละ ภาระแล้ว