. . เรื่องเรา-เรื่องเล็ก . .
..
เมื่อวันอาทิตย์ ...
ฉันแวะกินอาหารกลางวันร้านอร่อยเจ้าประจำระหว่างเดินทาง
ไปแถวๆ สมุทรสาคร ร้านนี้อยู่ริมถนนพระราม 2
จัดว่าเป็นร้านใหญ่พอสมควร ประมาณ เกือบๆ ร้อยโต๊ะ
ฉันและคณะนั่งกินกันไปคุยกันไป
เห็นว่าโต๊ะข้างๆ เรียกพนักงานมาเก็บเงินและลุกเดินออกไปแล้ว
( มากันสองคน สั่งเยอะแยะ อาหารเหลือแทบทุกจานเลย )
แต่สักพักเดียวมีผู้ชายคนหนึ่งมานั่งแทนที่
อายุประมาณสามสิบ..ผิวคล้ำเกรียม เสื้อยืดกางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ
เนื้อตัวเกือบๆ จะเรียกได้ว่ามอมแมม
แกตักอาหารที่ผู้หญิงสองคนเมื่อกี๊กินเหลือไว้บนโต๊ะนั้น
...แบบเอร็ดอร่อย
เด็กเสิร์ฟคงพึ่งจะเห็นผิดสังเกต.....
เดินมาถามชายคนนั้นว่า พี่ครับ พี่จะสั่งอะไรกิน
เขานับเหรียญที่มีอยู่ในมือแล้วบอกว่า
เอาขนมจีนราดไข่พะโล้ ก็แล้วกัน
คงเป็นเมนูที่เขาคิดแล้วว่าถูกที่สุดในร้าน
เขาจ่ายเงิน แต่ไม่นานเด็กเสิร์ฟก็เอาเงินมาคืนให้
บอกว่าร้านไม่คิดเงินหรอก
ฉันหันไปเจอสายตาเขาพอดี เขายกมือไหว้
เหมือนจะขอโทษหรือจะขอบคุณหรืออะไรสักอย่าง
เห็นสีหน้าแววตาของเขาแล้วฉันสะท้อนใจ ปัญหาของฉันในวันนี้ที่ดูเหมือนหนักหนาสาหัสกลายเป็นเรื่องเล็กมาก ความทุกข์ของฉันเป็นเรื่องเล็กมาก ฉันยังมีชีวิตที่ดีกว่าคนอีกหลายร้อยล้านคนบนโลกใบนี้ . .
เพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน รินน้ำส่งให้เขาหนึ่งแก้ว
เขาไหว้ขอบคุณแล้วดื่มรวดเดียวหมด
อิ่มแล้ว.... เขาคงมีเรี่ยวแรง ต่อสู้ชีวิตต่อไป
..
อิ่มแล้ว....ฉันเดินทางต่อ
ริมถนนสายพระราม 2 ฉันเห็นชายคนนั้น
เขาเดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแดดร้อน
ถนนสายพระราม 2 ... ปลายทางอยู่ที่ไหน....
เขาอาจจะรู้ หรืออาจจะไม่รู้ .... นั่นคือปัญหาของชีวิตเขา
. .
ชีวิตของฉัน ก็มีปัญหาในแบบของชีวิตฉัน
จะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ต้องเผชิญกับมัน
จะแก้ไขอย่างไร จะดำเนินอย่างไร ... มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย
เ รื่ อ ง เ ล็ ก ๆ ทั้ ง นั้ น
....................................................................................
© มัชฌิมา : บันทึกครั้งแรกเมื่อ 19 ธันวาคม 2549