M-e-e P-e-d

ขณะหนึ่งฉันยืนตรงพื้นกว้าง ขอบข้างทางท้องถนนคนขวักไขว่ รถราวิ่งมวลฝุ่นคลุ้งก็ฟุ้งไกล ทอดตาไปเบื้องหน้า พร่าพริบพริบ

ขณะหนึ่งจึงรู้สึกลึกลึกว่า ท่ามเวลาเคลื่อนไหวใจย่างหยิบ ก่อเกิดเป็นจินตนาการอันนานลิบ จากนับสิบภาพทรงจำจำเนียรกาล

ขณะหนึ่งเราเอ๋ยเคยเป็นเด็ก ตัวเล็กเล็กซื่อใสใจอ่อนหวาน ร่าเริงยิ้มแย้มแก้มบาน วิ่งเล่นเพ่นพ่านอยู่ข้างทาง

เฮ้ยมึง  มึงเล่นอะไรกันวะ อ๋อกูจะแข่งขันปั่นลูกข่าง เหวยเหวย  ไอ้ห่าอย่ายืนกาง กูจะขว้างลูกข่างทอย  รีบถอยไป

บนข้างทางขณะหนึ่งยังซึ้งซาบ กับภาพพผองเราทั้งเก่าใหม่ เคยร่วมก๊วนซุกซนปีนต้นไม้ ตามวัยไร้เดียงสาประสาซน

หากแต่ว่า –
วันเวลาย่อมผ่านกาลห้วงหน เมื่อวันหนึ่งขณะหนึ่งซึ่งตัวตน เติบโตจนเป็นผู้ใหญ่ไปเสียแล้ว

ขณะนั้นจึงไร้ซึ่งใสซื่อ เสียงเซ็งแซ่อึงอื้อกลับเบาแผ่ว เพียงผ่านยาวนานช่วงที่จ้วงแจว ดวงตาใสแป๋วก็เสื่อมวัย

เหนือคิ้วริ้วรอยเริ่มหยาบกร้าน ตามวันตามวารผ่านสมัย สัมผัสผิดเพี้ยนเปลี่ยนไป สมองไร้รอยหยักที่ขดรอย

ไร้เรี่ยวแรงวิ่งเล่นเพ่นพ่าน ความสดใสเบิกบานพาลถดถอย เพื่อนเราผองรักตัวน้อยน้อย ฉันยังคอย  ยังคอย  ทุกเวลา

เพียงชั่วขณะหนึ่ง – ขณะซึ่งฉันมองทาง  ลางเลือนพร่า อาจดูเหมือนไม่สดใส – ในแววตา ฉันมองทางข้างหน้า  พร่าลางเลือน

ขณะหนึ่งฉันยืนตรงพื้นกว้าง เพียงแตกต่างจากเริ่มแรก  แปลกเฝื่อน หนึ่งเด็กน้อยวัยชราเข้ามาเยือน พร้อมทักทายกับผองเพื่อน  กันอีกครั้ง