ข้ากับขุนเขา
โอบกอดข้าเถิดขุนเขา วัยฝันวันเยาว์แห่งข้า ทึบเทาเนานานผ่านมา ลาวันคืนลับล่วงแล้ว
เหมือนว่าลืมเลือนเพื่อนสนิท ลืมทิศทางท่องคล่องแคล่ว ไม้ไล่เขาเขินเนินแนว ทางแถวเพื่อนยาคณานับ
หากข้าลาท่านวันเก่า นานเนาจากไกลไม่กลับ วันวารผ่านแล้วเลยลับ นานนับเนิ่นนานผ่านพ้น
เป็นคนของเมืองเรืองรอง เที่ยวท่องทางฝันพันหน ร้ายดีมีคละปะปน ร้อนรนเหน็บหนาวเคล้าคละ
อาลัยในฝันวันเก่า คิดถึงจึงเข้ามาพบปะ ว่ายเวียนมายากาละ เจียนจะมอดดับลับไป
แรกเห็นเมื่อหวนคืนหา
ราวข้าหนาวเหน็บเจ็บไข้
ผ่านมาหาเจ้าไม่เข้าใจ
ไยจึงร้าวรานปานนั้น
โอบกอดข้าเถิดท่านขุนเขา ที่สองเราเผชิญเกินกลั้น เราต่างต้องการปานกัน ฟากแห่งความฝันวันเยาว์
Relate topics
ปรางแก้ว!!~ [ Oh - mY liFe ]
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
แดนไกล ไลบีเรีย