M-e-e P-e-d

ทะเลของคนไกล จักงดงามเฉกเช่นใบไม้ไหวไหมหนอ จักอ่อนหวานประหนึ่งพิณขับคลอ จักอบอุ่นพะเน้าพะนออย่างพองาม

คลื่นที่เงียบในจริง อาจทรงพลังหยุดนิ่ง-ไหวหวาม อาจกระเพื่อมน้อยมากทยอยตาม อาจสดับเพื่อรับความจากฟากฟ้า

ฟ้าอีกฟากฝั่งฝัน แววดาวพราวพรรณพร่างกระจ่างหล้า แววเดือนเลือนแล้ว-หยาดน้ำตา แววฝนฉ่ำฟ้า ข้าฯเบิกบาน

ยิ้มแห่งผืนทราย จึงเหยียบย่ำย่างกรายรายทางผ่าน จึงละมุนกรุ่นละไมใกล้รอยธาร จึงอีกครั้งเบิกบาน-ยิ่งนัก

สะพานไม้ ทอดทางกลางใจให้ประจักษ์ ทอดคำนึงถึงคนของความรัก ทอดสะพานนานนักจึงรักมั่น

ความทรงจำเลือนลาง สีจางหม่นเศร้าคละเคล้าฝัน สีใจแต่งแต้มรำพัน ภาพทะเลแห่งฉัน-จึงงดงาม

          ปรางแก้ว/ทะเลของคนไกล                 ๑๙ กรกฎ ๕๐