พายุสร้างภูผา
..........กว่าจะเป็นภูผาท้าลมฝน จะต้องทนอีกนานเท่าไหร่หนอ กว่าพายุจะซัดสาดจนใจพอ แม้จะขอความเมตตาหรือปราณี ... .........สายลมโหมกระหน่ำหั่นชีวิต มือลิขิตให้ฟาดฟันไม่ถอยหนี ลอยลมวนเวิ้งว้างแตกชีวี ที่ยังมีลมหายใจให้จำทน ..... .........ลมพายุพัดแล้วยังเลยผ่าน พัดไม่นานเปลี่ยนผันกลายเป็นฝน กลกิเลสเหนือพายุยิ่งวก-วน กระหน่ำจนหนึ่งชีวีมิขอคง .... .........อันภูผาล้วนแกร่งด้วยลมโบก ความเศร้าโศกหล่อหลอมงามดั่งหงส์ ผาสูงชันตั้งตระหง่านอาจอยู่ยง แต่เจ้าคงเป็นแค่ทรายผงธุลี ..... .........ทางข้างหน้ามืดมนสับสนหนัก ที่จมปรักด้วยบุญคุณตอบสุขขี แม้รู้ว่าไร้ค่าคุณความดี ความปราณีมิเคยยื่นชื่นหรือตรม? ......................................