สุดสายป่าน
ดั่งว่าวน้อย...ลอยเค้วง..บนฟ้ากว้าง แม้อ้างว้าง...ยามลอยลิ่ว...ปลิวไหว-ไหว ยิ่งต้านลม...ว่าว เจ้าเอ๋ย..ยิ่งสูงไกล เจ้ารู้สึก..เช่นไร...บอกข้าฯที .... ...เจ้าคงหนาว...ทุกคราว...คนดึงป่าน ด้วยต้องทาน...ต้านลมบน...ที่เสียดสี หนาวใจหรือ..จะร้ายเท่า...เสียด วจี สายป่านที่...แบนเบา...ดึงเจ้า..ลอย .... ...เคยเปื้อนดิน...เปื้อนกลิ่น...ท้องนาเก่า ทิ้งลำเนา...ถิ่นฐาน...ไม่ท้อถอย ทำเพื่อคน...ข้างหลัง...ที่เฝ้าคอย ว่าวตัวน้อย...ลอยสูงยิ่ง...ทิ้งมาไกล .... ....ติดลมบน...เชิดสูง...สวยสง่า ดูมีค่า...น่าชื่นชม...วันฟ้าใส น้ำตาริน..หลั่งรด..ท่วมในใจ อยากกลับไป...อยู่บนดิน...ถิ่นลำเนา .....ดาราริกา