ดั่งโคมรัตติกาลดับแล
ภพเดือนมีเพื่อนดาว ร้อยทางยาวให้ก้าวเดิน ละทางอาจห่างเหิน จึงดูเศร้าและเหงาหงอย
มีเพื่อนแต่ไร้เพื่อน เป็นดั่งเดือนเมื่อดึกคอย ดาวพริบหมื่นสิบร้อย พลอยดูห่างเหมือนต่างภพ
เสียงหนึ่งซึ่งส่งเสียง เป็นสำเนียงอันสงบ สรรคำนำมาครบ มิอาจผ่านสู่ม่านใจ
เพื่อนดาวในภพเดือน ยิ่งดูเหมือน ยิ่งห่างไกล อกพรั่นและหวั่นไหว กลัวไม่พบในภพเดือน .................................... มีเพื่อนเดือนดาวเป็นเพื่อน กลับนิ่งแชเชือน เหมือนเพื่อนไม่รู้จักกัน
หนึ่งเดือนดาษดาวร้อยพัน ร่วมภพร่วมชั้น กลับเห็นเป็นดั่งศรัตรู
คืนใดหนึ่งเดือนงามหรู แสงรางพร่างพรู คืนนั้นบ่แฝงแสงดาว
คืนใดดาริกาพร่าพราว คืนนั้นกลางหาว ดั่งโคมรัตติกาลดับแล
23 พ.ค. 37 (03.10 น.) ...................................................
เช้านี้ว่างมากๆ ครับ เมื่อคืนเจอสมุดงานเก่าๆ ก็หยิบมาอ่านเล่น
เลยเอางานตอนละอ่อนมาประจานตัวเอง
ให้พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ คลายเครียด
....................................................
พี่หมี่...ผมเจอนิราศสุรินทร์ ที่เขียนตอนออกค่าย ปี 35 มันไม่ค่อยเข้าท่า
แต่พออ่านเล่นก็นึกถึงเวลาที่ตัวเองได้สร้างประโยชน์แก่สังคมเหมือนกันนะ
พิมพ์เป็นไฟล์เสร็จ จะเอามาลงให้อ่านกันนะครับ