...อ้อน....ดาว........
ระยับฟากจากห้วง....รัตติกาล
สู่ทิพย์แห่งจักรวาล....สำนึก
ดาริกาพริ้มพร่าง....ท่ามกลางดึก
ให้เหงาลึก...เร้าใจไหวครวญ
โอ้ มาณวิกา...แห่งราตรี
สั่งสายลมพรมวี....ให้หวน
เคยซ่านซึ้งตรึงฝัน....รัญจวน
อย่าเรรวน...เร่ร้างห่างไกล
สิเย้าหยอกดอกนภา...เพลาดึก
ตะกอนผลึก...อันห่วงหารึสาไถย
ยากซุกโศกซ่อนเศร้า...เหงาใจ
สู่หนใด..ในปรารถนาแห่งราตรี
ใช่ลวงปลื้มดื่มด่ำ....เพียงคำพก
แน่นหัวอก...ด้วยรักเชื้อนั้นเหลือที่
หวังเพียงเจ้าเมตตา...ปรานี
ทอประกายชีวี....โอบอ้อมข้า
โอ้ แก้วดาริกา...มารศรี
สาปสรรถ้วนฤดี....ปรารถนา
เทิดรักไว้แล้วหนอ....แก้วกัลยา
เจ้าคือจอมชีวา...แห่งข้าแล้ว
--------------------------------
ลานเทวา