M-e-e P-e-d

ไม่ได้ไปถ้ำมองใครหรอก แต่มองลอดจากที่ไปท่องเที่ยว

นั่งวุ่นวายอยู่คนเดียว วันนี้ฝนตกซะด้วย ทั้ง ๆ ที่เป็นหน้าหนาว

เป็นเพราะ มีอาการเบื่อเซ็ง แต่ก็ยังคิดไม่ตกว่าตัดสินใจถูกหรือผิดแต่ก็ ไม่กังวล ไม่แคร์ และ ไม่หวัง อีกหนึ่งอย่างที่อยากจะบอก คือ วันที่รู้ตัวว่าติดอินเตอร์เนท
ก็เป็นวันที่มีพี่คนนึงถามว่า

" ไม่ได้เล่นเอ็มอยู่ที่บ้านเหรอ "

" อือม์ อยู่ที่ร้าน ตอนแรกนึกว่า ที่บ้านเนทเสีย จริง ๆ แล้วไม่ได้จ่ายตัง 5555 "

" ติดเนทนะเราอ่ะ "

" ....... "

" ถ้ามีงานแล้วเล่นไปด้วยก็จะไม่ว่าหรอกว่าติดเนท ขายกาแฟออนเอ็มเช้ายันเย็น "

" คนทำงานไปด้วยเล่นเนทไรสาระไปด้วย ก็เรียกติดเนทได้นะเฮีย "

" งานของเขาต้องใช้เนท แล้วถ้าเขาจะติด คงไม่แปลกมั้ง บางทีอาจจะเบื่อบ้างก็ได้ เฮียยังเบื่อเลย แต่มันต้องใช้งานทุกวัน ก็เลยต้องอยู่แบบนี้ "

" ก็คิดว่า ไรสาระเหมือนกัน รอบ ๆ ตัว เราแทบไม่รู้จักใคร หนังสือก็อ่านน้อยลง ตูดก็ใหญ่ขึ้น ยังมีอีกเยอะนะแต่คิดไม่ออก "

ฯ ......ล......ฯ

แล้วฉันก็ลองหยุดเล่นดู เช้ามาก็กินกาแฟ อ่านหนังสือพิมพ์ ดูทีวี
และหางานทำเช่น

ชุนถุงเท้าที่เป็นรูทั้งหมด 5 คู่ แค่นี้ก็สามารถมีถุงเท้าใส่นอนเพิ่มได้แระ

โทรหาเพื่อนเก่า ขอเบอร์เพื่อนคนอื่นอีก แล้วไล่โทรหา มีความรู้สึกว่าเราทิ้ง พวกเขามานานแล้ว

สองสิ่งมีชีวิต หมากับคน ซื้อของกินมาตุน ซื้อหนังที่พลาดไม่ได้ดู มาดูกัน
กินข้าวกินขนมนอนหลับ ฟังเพลง อ่านหนังสือ

จนวันนึง มีรถมาจอดหน้าบ้าน ซึ่งเป็นใครคนนึงที่ไม่ได้เจอกันมานานและ จริง ๆ แล้ว เราทั้งคู่ก็ไม่ควรเจอกันเองลำพังเช่นนี้ด้วยเหมือนกัน จะด้วยอะไร ก็ตาม เราก็เจอกันแล้ว ฉันไม่ค่อยแน่ใจจุดประสงค์ของเขา แต่เข้าใจในสิ่ง ที่เขาทำว่าเพื่ออะไร

" รถใคร "

" เช่ามา "

" จะไปเที่ยว ไปด้วยกันนะ "

" ยังไงล่ะ ... อือม์ ... มัน .... "

" จะเจ้งแล้วไม่ใช่เหรอร้านอ่ะ ชั่งมันเหอะ 555 ไปด้วยกันนะ "

" ไม่ใช่เรื่องร้าน "

" ฟังนะ ... ชั่วชีวิตนี้เราอาจทำแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้น ไม่ควรคิดมาก "

" เอ๋า ... มีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่ในชีวิตนี้ทำไม่ได้ "

" เออ !!! แล้วก็จะมานึกอยากทำอยู่อย่างงั้นใช่มั้ย ... ไปเก็บของไป " . . . . รถจิ๊ปเก่า ๆ ที่มีเสียงเครื่องครวญคราง ฉันไม่รู้ว่าเสียงนั้นมันเป็นเพราะเครื่องมัน ใหญ่ดูแข็งแรง หรือ มันอ่อนล้าตามสภาพตัวถัง แต่อย่าไปสนใจมันเลย เพราะตอน นี้ฉันก็รู้สึกผิด เหมือนทุกๆ ครั้งที่ฉันตัดสินใจอะไรลงไป น้อยครั้งที่จะคิดว่าตัวเอง คิดถูก

ฉันหลับ ๆ ตื่น ๆ ด้วยเสียงเร่งเครื่องของรถ ครั้งแล้วครั้งเล่า ทิ้งภูเขาไว้ เบื้องหลังหมู่บ้านต่าง ๆ ตามทางไปเรื่อย ๆ เป็นโชคดีที่สามารถฟัง ซีดีได้ในรถ
แต่เป็นโชคร้าย ที่เพลงบางเพลงฉันไม่อยากฟัง ฟังแล้วมันจุกคอหอย
ฟังแล้วไม่สบายใจ . . . มองฟ้าครึ้มอยู่บนถนน มีเม็ดฝนที่ร่วงมา ดูผู้คนสับสนวุ่นวาย ไม่เห็นมีใครมองมา เคยคิด ๆ จะลองซักครั้ง อยากชวนคนอยู่ข้างทาง ใครซักคนที่ไม่รู้จัก ขอเป็นคนร่วมทาง

. . . .


จากตรงนี้ก็ยังไม่รู้จะไปไหนดี ไม่มีที่ไปจากนี้ ที่เดิมจากนี้ไม่ มีอีกแล้วไม่รู้ว่าอยู่ไหน

จากตรงนี้ก็ยังไม่รู้จะไปไหนดี ทุกวันก็เป็นอย่างนี้ และคงจะเป็นอย่างนี้ไม่รู้ถึงเมื่อไหร่

ยังไม่รู้ไม่รู้จะไปไหนดี ไม่มีที่ไปจากนี้ ที่เดิมไม่มีอีกแล้วไม่รู้ว่าอยู่ไหน

จากตรงนี้ก็ยังไม่รู้จะไปไหนดี ทุกวันก็เป็นอย่างนี้ชีวิตก็เป็นแบบนี้อย่างนี้ตลอดไป ...............................

" เปลี่ยนเพลงเหอะ "

" ฟังขาไปดีกว่าฟังขากลับ หรือฟังอยู่คนเดียวนะ "

" ฟังตอนไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ เปลี่ยนเหอะ "

เฮ้อออออออ เขายังคงบ่นว่าฉันอ่อนไหวกับความรักมากเกินไป ฉันว่า

" เธอก็ใส่ใจกับสิ่งรอบ ตัวมากเกินไป "

"ยังไง "

" ก็นี่ไง เราควรขับไปเรื่อย ๆ แต่คุณยังจอดรถรอดูว่าเด็กคนนั้นจะเอา ว่าวขึ้นได้เมื่อไหร่ ว่าวเบี้ยว ๆ แบบนั้น ขึ้นได้หน่อยก็ตกไม่ได้มีอะไรให้ลุ้นเลย "

" ใครว่าผมลุ้นให้ว่าวขึ้นล่ะ ผมมองความฝันของเด็กต่างหาก ว่าวอันนั้นสำหรับ เด็กแล้วมันคงเจ๋งสุด ๆ เมื่อเวลาผ่านไปเขาจะเรียนรู้เองว่าเขาต้องทำยังไงให้ว่าว ของเขาลอยได้ดังใจ "

" อย่าบอกนะว่าคุณจะรอจนถึงวันนั้น "

" ก็บอกแล้วไง ว่าผมไม่ได้รอเห็นว่าวขึ้น คุณนี่โง่จัง "

" ( -_-") "

....................................

ที่นี่ เราเคยมากันแล้วเมื่อฉันอายุ 21 แต่เมื่อครั้งนั้น ห้องน้ำไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น การต้อนรับที่อบอุ่น ที่ท่านเจ้าของบ้าน และลูกชายที่เป็นเพื่อนของเราเอง ก็ยังคง ประทับใจเราอยู่ ฉันมักจะคิดเสมอว่า เมื่อลี่ออกจากหมู่บ้านแห่งนี้ไปเรียน และทำงานอยู่ในกรุงเทพ ก็จะเป็นอีกคนหนึ่ง และเมื่อกลับมาบ้าน เขาก็จะเป็นอีกคนหนึ่ง ยิ้มของลี่ ที่บ้าน กับที่ กรุงเทพฯ ต่างกัน ตาเขาเป็นประกาย เหมือนลูกสิงห์โตที่รู้ว่า วันนึงเขาจะได้เป็นเจ้าป่าแทนพ่อเขา กับอาการยิ้ม ไม่ว่าจะในมหาลัย หรือ ในที่ทำงาน ช่างเหมือน หมาอยู่เกาะกลางถนน หันรีหันขวาง ไม่แตกต่างจากคนเมืองทั่ว ๆ ไป ทุกอย่าง ถูกสะสมในจิตใจของผู้คนในเมืองหลวงตั้งแต่เป็นเยาวชน และกลายเป็นสิ่งปกติ จนมองไม่เห็น

" หนูน่าจะมาตอนปีใหม่ "

" หนูเคยมาตอนปีใหม่แล้วค่ะ ยังจำได้เลยที่น้องโอ๋ พาหนูไปทำแผลที่ร้านหมอ ที่ปืนมันถีบใส่คิ้วหนูอ่ะ "

" เออ !! ใช่ ๆ ขึ้นปีใหม่ ทุกปีต้องยิงปืนขึ้นฟ้า .... "

แล้วพ่อของลี่ก็เล่าใหญ่ว่าที่บ้านต้องฉลองแบบนี้กันทุกปี พ่อลี่ไม่ได้สนใจหรือจำได้ว่า
ครั้งนึงฉันขอพ่อยิงปืนเอง ด้วยไม่รู้ว่าปีนยาว ต้องจับให้แน่น ๆ เหมือนที่พูดมาเมื่อกี้ แกไม่ได้ยิน

ส่วนของฉันคือความทรงจำที่ได้แผลติดตัวกลับบ้าน ส่วนของพ่อลี่ คือความเคยชินที่ต้องทำทุกปี
ในแต่ละปีคงมีสิ่งที่คล้ายและสิ่งที่แตกต่างเสมอ ๆ คงยากแก่การจดจำมันทั้งหมด

.....................

" พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันบ้าง "

" พรุ่งนี้ค่อยคิด อยากจะถามด้วยใช่มั้ยว่าจะกลับวันไหน "

" อือม์ .... "

" อนุญาติให้โทรหาใครก็ได้ที่อยากโทร เฉพาะคนที่คิดว่าเขาจะเป็นห่วงคุณ "

" โทรแล้ว ... คุณล่ะ "

" ไม่โทรหรอก ผมเลือกไม่ถูก ไม่โทรเขาก็คิดว่าผมใช้ชีวิตปกติ แต่ถ้าโทรเขาก็จะเป็นห่วง ยิ่งบางคน ถ้าผมโทร ผมก็จะต้องพูดโกหกกับเธอ แบบนี้แหละ ที่ทำให้ไม่อยากโทร ผมไม่อยู่นี่ตลอดชีวิตหรอก "

" อือม์ ฉันง่วงแล้วล่ะขี้เกียจฟังคุณบ่น .... เอ๋า บอกว่าง่วงนอนแล้ว มาจ้องหน้าฉันทำไม "

" เปล่า "

" ไปนอนซะไป "
................................

เมื่อคนหลับสนิท รู้สึกปวดเมื่อยเล็กน้อย เพราะความหนาวทำให้เราไม่ขยับตัว เวลาหลับล่ะมั้งนะ เมื่อคืนฉันฝันว่ากลายร่างเป็นผีเสื้อ แต่กลับไม่แน่ใจว่า ฉันอาจจะ ฝันว่าฉันเป็นผีเสื้อที่กลายร่างเป็นคนแล้วมันอะไรกันแน่ก็ไม่รู้
แม้แต่ในความฝัน ยังหาความแน่นอนไม่ได้ ให้ฉันจิตนาการเอาเองยังสนุกกว่า

..................................

วันนี้เรารู้สึกว่ามาไกลดีจัง ไม่ใช่ที่ที่ฉันคุ้นแล้วล่ะ อากาศเย็นสบายดีนะ แต่คืนนี้ คงลำบากเล็กน้อย แต่จริง ๆ แล้วมันก็นับไม่ถ้วนแล้วที่นอนเต้นท์

เขาว่ากันว่า มีฉี่คนอยู่ตรงไหนในป่า ผีเสื้อก็จะตามมาดม
จริงด้วย ที่ข้างบ่อน้ำมีกลิ่นฉี่มีผีเสื้อหนอนมะนาว สีเหลือง ๆ บินเต็มเลย

อาหารมื้อเย็นของวันนี้ เป็นปลาทอด ไก่ย่าง ยำคอหมู ฟ้าเริ่มมืดลง ต่างคนก็ต่างรู้สึกเหงา
แต่ก็ไม่รู้จักที่จะคุยกันเอง นั่งหันหลังชนกันซะอย่างงั้น เดี๋ยวเงียบ เดี๋ยวคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ
ที่เป็นเรื่องไกลตัว มีเกราะอะไรบางอย่าง ที่กั้นระหว่างความคิด แม้จะอยากพูด แต่คงอยู่ ได้แค่ในใจ

ทั้ง ๆ ที่เหนื่อยมาทั้งวันที่ตะเวนขับรถ และเดินเล่น แต่ก็ไม่รู้จักหลับจักนอน ดูฟ้าที่มืดสนิท
เพราะอากาศไม่ดี โชคช่วยให้บรรยากาศไม่เป็นใจ .... ก็ดีแล้วล่ะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ของฉันก็ตามที ฉันก็จะเก็บทุกช่วงเวลาของ 2 วันนี้ไว้ลึก ๆ

ขอบคุณที่พาฉันไปหายใจ ในวันที่มันจะระเบิดอยู่แล้ว ขอบคุณที่คุณรู้จักมีสาระกะเขา มันก็ จริงของคุณ

" เมื่อมีดบาดมือ เราก็ควรจะทำแผลซะ มันไม่หายวันนี้หรอก แต่แผลเล็ก ๆ แบบนี้มักไม่ทิ้ง ร่องรอยแผลเป็นให้นั่งมองหรอก ใครจะจำได้ว่าชีวิตที่เกิดมา ถูกมีดบาดมากี่ครั้ง "

ปล.เฮีย แวะมาปล่อยของจ่ะ