ประกาย ปรัชญา : ที่ยาวนาน
1.
ที่พัดคลี่เมฆฟุ้ง ดั่งปรุงฝ้าย
ที่แผ่วคลอ ก็คล้ายดั่งปรายคลื่น
สาดพราวสะพรั่งอยู่ยั่งยืน
เนิบนุ่ม ชุ่มชื่น อยู่ยืนยาว
จังหวะของขอบฟ้าธันวาคม
ร้อยชวนเราชมด้วยลมหนาว
เช่นทุกครั้ง-อวลสุขเช่นทุกคราว
ประดับวับวาว-ขาวปีกนก
เคลื่อนมาเป็นภาพฟ้าตรงหน้าฉัน
คล้อยไปเป็นภาพฝันตะวันตก
คลื่นสาย ฝ้ายใส ไหวสะทก
กับอ้อมอกสีทองของสนธยา
เฝ้าปริ่มฝีแปรงของแสงตะวัน
เธอก็เช่นกัน-บรรเจิดจ้า
เมฆแล้ว เมฆลับ กับท่วงเวลา
ลับแล้ว แววตา ว่ารอนแรมตาม
ดูลานแดดเหลืองของเมืองเก่า
โรยควันฝุ่นเหงา-เงาในสนาม
ระบัดดาวบางดวง-หมอกม่วงคราม
เหนืองโค้งสะพานข้าม,เขียนงามพลบ
แผ่วแผ่วเพลงหวนไห้ในลมหวน
กรุ่นกลิ่นจาง จากสวนซึ่งอวลอบ
จนเลือนลับทางทองส่องกระทบ
เกินเลือนลบเรืองไรหัวใจเรา
2.
ที่ยาวนาน
คือรวงแดดฤดูกาล สะพานเก่า
คือลายเมฆละเมียดละมุน ฝุ่นและเงา
คือขอบฟ้าคอบเฝ้ากล่อมเกลาฟ้า
เต็มความงาม-ความเป็น เช่นทุกปี
เวิ้งนี้ เวิ้งนั้น จนวันหน้า
เต็มพลบ เต็มพันธสัญญา
เต็มค่ำ เต็มค่าธันวาคม
3.
ที่ยาวนาน
คือห้วงกาลรอคอยค่อยสั่งสม
ร้อยฤดูเดียวดายแสนสายลม
กว่าพบเพื่อนร่วมชม-ห่มแสงตะวัน
กว่าพบเธอ ครุ่นถึง มาครึ่งชีวิต
กว่าพบเธอ ชื่นชิดโดยคิดฝัน
แด่วันวานยาวนานวิญญาณนั้น
เราสัมผัสมือกัน-ผ่านวันนี้.
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
บรรยากาศธันวาค่ะ