M-e-e P-e-d

มิรู้หรอกใครหนอหมอสุรินทร์ ?

แผ่นดินนี้ช่างแสนกว้างใหญ่

ทั้งแปลกหน้าแปลกแยกทั้งแปลกใจ

เป็นไปในความธรรมดา

ความตายนั้นแสนเศร้าโดยแท้

เหลือแต่ความทรงจำอันล้ำค่า

ให้เห็นเพียงแสงแพรวของแววตา

บนฟ้าคืนเศร้าเพียงเท่านั้น

ดาวดวงใดบนฟ้าดวงตาหมอ ?

มีคนรอดูดาวอยู่หนาวสั่น

หอมกลิ่นธูปเทียนเถ้าเขม่าควัน

หมอสถิตสวรรค์วิมานใด ?

มิรู้หรอกใครหนอหมอสุรินทร์ ?

รู้เพียงยินเสียงตรมคนห่มไห้

โลกมีใหม่มีเก่ามาเท่าไร

เหมือนไม่อาลัยซึ้งหมอหนึ่งคน

พิสูจน์ว่า-หนึ่งคนหมอคนหนึ่ง

ตราตรึงใจแท้มาแต่ต้น

แว่วว่า-ศพหนึ่งโศกซึ้งจน

ท่วมท้นล้นหลามด้วยน้ำตา

ทุกนาทีเก่าไปมีใหม่เกิด

โลกเปิดความลับให้ค้นหา

ล้วนแล้วชีวิตอนิจจา

เกิดมาทั้งหลายย่อมตายไป

มิรู้หรอกใครหนอหมอสุรินทร์ ?

แผ่นดินนี้ช่างแสนกว้างใหญ่

มิรู้หรอกวิมานสถานใด

รู้เพียงให้หมอสถิตสถานวิมานนั้น !


๒๒ มังกร ๒๕๕๑

// หมอรักษากระดูกท่านหนึ่งของ รพ.มอ. หาดใหญ่ ได้ออกปากผ่านพี่ผมที่เป็นคนไข้ของหมอ ว่าให้ช่วยเขียนกลอนอาลัยหมอสุรินทร์หน่อย  ผมไม่รู้จักหมอท่านนั้น แต่เมื่อได้อ่านประวัติของหมสุรินทร์ก็รู้สึกเสียดายคุณค่าหมอ  หมอสุรินทร์อุทิศตนให้กับคนไข้อย่างไม่รู้เหน็ดหเนื่อย ไม่เห็นแก่เงินทอง และรักษาเต็มที่กับคนไข้ทุกราย  จนวันหนึ่งหมอสุรินทร์ได้ป่วยเป็นมะเร็ง  บริเวณใดผมจำไม่แม่น  และได้สู่สวรรค์ไปอย่างสงบเมื่อเดือนพฤศจิกายน ๒๕๕๐