M-e-e P-e-d

พลายงาม


ว่าพ่อรักแม่เจ้าสักเท่าไหน

จึงเลือกให้เป็นผู้กำเนิดเจ้า

มือพ่อกร้านกรำงานมานานเนา

กอดเยาว์ก็เกรงระคายตัว

ต้องมือแม่นิ่มนุ่มไร้ปุ่มปม

ป้อนนมชมจูบได้ลูบหัว

แผ่วแผ่วเบาเบา - กลัวกลัว

เนียนเนื้อเจ้ามัวเจ้าหมองรอย

ว่าพ่อรักแม่เจ้าถึงเท่านี้

งานที่มีจึงสู้มิรู้ถอย

หยาดเหงื่อเรื่อด่างจนร่างพร้อย

หลับม่อยอกพ่อก็เกรงชื้น

ต้องอกแม่อุ่นอบได้ซบหน้า

หลับตาเป็นสุขจนลุกตื่น

ให้อิงแอบซบอยู่กว่ารู้ยืน

อุ้มอื่นใดนุ่มเหมือนอุ้มเยาว์

ว่าพ่อรักแม่เจ้ามากเท่าไร

จึงเลือกให้เป็นผู้อุ้มท้องเจ้า

อ่อนโยนทะนุถนอมกล่อมเกลา

จูบเบาก็เกรงกระเทือนท้อง

ต้องเพลงแม่หวานหวานกังวานกล่อม

หอมหอมเพลงเห่ทั้งหอห้อง

โยกเยกเอยโยกเยกเจ้าเมฆฟอง

กระต่ายล่องลอยเมฆโยกเยกมา

ก็เพราะพ่อรักเจ้าถึงเท่านี้

จึงหน้าที่สูงส่งอันทรงค่า

ควรแล้วเป็นการของมารดา

มือพ่อหนาหยาบด้าน - ทำงานเอง..


๒๒  พิจิก  ๒๕๔๘

มนตรี  ศรียงค์