กวีนิพนธ์ .. วิกลจริต .... !!
วางเรื่องราวหนาวร้อนสะท้อนหน
ไม่แลสนอะไรอย่างใครเขา
ข้ามีโลกมีฝันไว้บรรเทา
ความเปลี่ยวเปล่าที่บ่งย้ำธรรมดา
มิหวังในที่สุดแห่งจุดหมาย
จึงแหวกว่ายอ้างว้างอยู่กลางฟ้า
ล่องสายแดดแผดโผยลมโรยลา
วาดอากาศมายาเป็นวิมาน
เสพอารมณ์สมสร้างทางกระแส
วิปริตโลกแลเพียงพ้นผ่าน
จับจดล่วงคืนวันเป็นสันดาน
กระหย่งหยิบนิพพานเป็นอารมณ์
เพียงพร่ำเพ้อบอก ข้าจะหลุดพ้น
หลุดจากความเป็นคนอันแค้นข่ม
ภิญโญภาพกำซาบชื่นมายื่นชม
ข้าไม่จม ข้าไม่จม ลงไปแล้ว
กัมปนาทปลุกภวังค์ดังสะท้าน
สามโลกแจ้งชัชวาลดังผ่องแก้ว
แลถนนหนทางพร่างพราวแพรว
เพ้อเจ้อจบทุกแนวห้วงชีวิต
อโคจรแห่งห้วงสภาวะ
ไร้สิ้นสารัตถะอันสถิต
สังโยชน์เหนี่ยวเกี่ยวทางขวางทิศ
สังวรพบถูกผิดเพียงลำพัง
ฤาจักค้นสนใจในแหล่งโลก
หยิบสุขชื่นขื่นโศกมาห่มหวัง
แล้วรนดิ้นถวิลโหยโดยกำลัง
เหมือนจริงจังจริงใจในชีวา
โลกอันยลกระจ่างอยู่อย่างโลก
แลชั่วโชคดีทรามตามยะถา
ต่างคอนแบกความฝันในมรรคา
ธรรมดาของใครก็ของมัน
วิมานข้ามีเพียงอากาศ
โลกข้าวาดสวยงามโดยความฝัน
ไยแลข้าวิกลจริตจนผิดพันธุ์
แค่คนเราต่างกันในความคิด
-----------------
ลานเทวา